​​​​​​​پس از اذان ظهر رسیده بودیم به روستای ارزنچه سفلی از روستا‌های تایباد. روستایی که آن را چند سالی است با نام استاد غوث‌الدین جمشیدی یوسف‌آبادی مشهور به «مولا» می‌شناسم. مثل همان دیدار قبل به استقبالمان آمد با لباس سنتی مردان منطقه‌ تایباد. استاد پیراهن و شلواری یک سر سفید پوشیده و مِندیل به دور سرش پیچیده بود که به آن سِلّه، عمامه و لُنگُته هم می‌گویند. مولا جمشیدی از بزرگان آوازی، متولد۱۳۱۰ است. نامش غوث‌الدین جمشیدی است اما به مولا جمشیدی معروف شده است. از استاد علت این نام‌گذاری را پرسیدم و او با لبخند جواب داد: «بچه که بودم هر وقت می‌خواستم آواز بخوانم در شروع آواز می‌خواندم، مولا... و بعد چهاربیتی را شروع می‌کردم. پدرم که خودش صدای خوبی داشت، این جور وقت‌ها می‌گفت: «مولا جان من!» همین شد که کم‌کم این اسم روی من ماند. حالا مردم من را به نام مولا جمشیدی می‌شناسند». مولا جمشیدی‌ 91 ساله، هم‌نسل استادان بزرگی چون ذوالفقارعسکریان؛ نوازنده شهیر دوتار، حاج نورمحمد درپور؛ آوازخوان بی‌بدیل، نظرمحمد سلیمانی و... است که هر کدام از آن‌ها اعتباری برای موسیقی مقامی و مناطق ایران هستند.
استاد جمشیدی دوتارنواز و خواننده‌ای صاحب سبک است؛ در اوج می‌خواند و برای اینکه بدانیم قدرت صدایش چه اندازه است، باید به آلبومی رجوع کنیم که در سال ۱۳۵۳ در مشهد از صدای او ضبط شده، زمانی که او 43 ساله بوده است. آن سال او با جمعی از همولایتی‌هایش برای کار کردن در کوره‌پز خانه‌های تهران شبی در مشهد می‌ماند و برای خرید دوتار به یکی از استادان نامدار دوتارساز یعنی کربلایی نعمت دوتارساز مراجعه می‌کند. کربلایی نعمت وقتی متوجه می‌شود او مولا جمشیدی‌ است، از او می‌خواهد تا میهمان او شود و برایش بخواند. مولا می‌گفت: «وقتی دیدم اصرار زیادی دارد، من هم قبول کردم. خلاصه هشت ضبط کاست جلو من گذاشتند تا صدایم را ضبط کنند».
مولا جمشیدی اگر می‌خواست مانند دیگر استادان موسیقی به طور جدی این هنر را دنبال کند اکنون باید از او تعداد زیادی آلبوم در دست بود و بیش از این شناخته شده بود اما او گمنام مانده هر چند همان یک آلبوم از سال‌های دور از او کافی است تا نامش در موسیقی اصیل مناطق ماندگار باشد.