​​​​​​​بازیگری که تحت تحریم قرار می‌گیرد مثل یک موجود زنده برای منطبق کردن خودش با شرایط فعالیت می‌کند و به مرور یاد می‌گیرد چگونه با تحریم کنار بیاید. مثلاً نفتش را چگونه بفروشد، چگونه تسویه مالی انجام دهد و یا نیازهای تجاری‌اش را چه طور تأمین کند. این تغییر رفتار بخشی از خنثی‌سازی تحریم است و تحقق آن یعنی تحریم‌ها کارکردش را از دست می‌دهد.
 اگر آمریکا می‌خواهد اثرگذاری تحریم‌ها را همچنان با قوت گذشته ادامه دهد باید هزینه دیپلماتیک، سیاسی و امنیتی بیشتری بدهد. مثلاً با چین مذاکره کند تا نفت ایران را نخرد یا بازرسی‌های دریایی را جدی‌تر کند. این چالش مهم آمریکایی‌هاست و اوج این چالش را در تحولات سال گذشته می‌توان لمس کرد. آمریکا پس از مستقر شدن دولت جدید ایران، برای شتاب دادن به مذاکرات، وقت تعیین کرد و حرفشان این بود که اگر فوریه2022 عبور کند آمریکا وارد پلنB خواهد شد؛ یعنی پلن دیپلماسی کنار گذاشته می‌شود و پلنB که اعمال تحریم‌هاست به‌صورت حداکثری ادامه خواهد یافت.
درباره پلنB این نکته را هم بگویم که آمریکایی‌ها تلاش می‌کنند پیش از مذاکرات زمین ‌بازی را طراحی کنند تا از مذاکرات موفق بیرون بیایند؛ همان زمان اعلام کردیم که این پلنB شبیه جنگ ستارگان ریگان، یک مانور ذهنی و پروپاگانداست تا رقیب پیش از وارد شدن به میدان مغلوب شود.