​​​​​​​آنچه در سفر شی جی پینگ رخ داد به نظر من عجیب و دور از انتظار نبود. رئیس‌جمهور چین به مهم‌ترین کشور عربی منطقه از نظر اقتصادی و تأمین انرژی سفر کرده و اهداف بلندمدت و مهمی را دنبال می‌کرد. جایگاه ایران در بازار انرژی کمتر از 25/0درصد است ولی جایگاه عربستان در سرجمع حوزه‌های انرژی تا حدود 20درصد قدرالسهم بازار هم ممکن است برسد. چینی‌ها می‌دانند که عربستان در برنامه 10 ساله‌ای که دارد و پنج سال آن تمام‌شده،
 82 میلیارد دلار هزینه کرده تا زیرساخت‌های پالایشگاهی و تولید فراورده‌های نفتی در شرق آسیا را به نفت خودش وابسته کند و بیش از 30 تا 40درصد واردات انرژی چین از عربستان است.
اما متقابلاً در موضوع مناسبات انرژی با ما، چینی‌ها هستند که دریکی دو سال اخیر بازیگر اصلی بوده و ایران و روسیه را در بازی و رقابت تخفیف‌های بیشتر به پکن انداخته‌اند. در این شرایط وقتی برخی مسئولان ما توهم مناسبات راهبردی با چین و روسیه را دارند و وقتی چنین رفتارهای متعارض و متناقضی را می‌بینند دچار سردرگمی می‌شوند.
من اعتقادم بر این است همان زمان که ایران با پاسخ سرد چین و روسیه برای پیوستن به گروه «بریکس» مواجه شد و این گروه نشان داد هر کشوری که با خود چالش و تنش بیاورد را در جمع خود راه نمی‌دهد، مسئولان ما باید متوجه غیرواقعی بودن این برداشت از رابطه راهبردی می‌شدند.