​​​​​​​برخی، بنگاه‌داری بانک‌ها را عملاً مساوی تملک هر‌گونه دارایی ثابت (املاک و زمین) می‌دانند، اما تعبیر دقیق از بنگاه‌داری به این معناست که بانک، شرکت یا بنگاه تولیدی را اداره کند، یعنی با تملک سهام یک بنگاه تولیدی و یا سرمایه‌گذاری اقدام به راه‌اندازی یک بنگاه تولیدی کند و منظورمان از تولید صنعت، کشاورزی، خدمات و... است و منظور از عدم بنگاه‌داری بانک این است که بانک به فعالیت اقتصادی ورود نکند و تملک دارایی لزوماً به معنی بنگاه‌داری نیست. بنابراین بنگاه‌داری بانک‌ها به معنای دقیق کلمه به مشارکت در سهام و بدهی‌های (ناشی از اعطای تسهیلات) یک شخص حقوقی گفته می‌شود. بنگاه‌داری، بانک را با مسئله‌ تعارض منافع در وصول مطالبات مواجه می‌کند و در بلندمدت موجب ورشکستگی و انجماد دارایی‌‌های بانک خواهد شد؛ بانک به‌واسطه‌ روابط مالکیتی، انگیزه‌‌ کافی برای اعمال فشار در وصول مطالبات ندارد، چراکه در برخی موارد، وصول مطالبات می‌‌تواند به ورشکستگی بنگاه انجامد و این مسئله خود برای بانکِ سهامدار، زیان‌آور خواهد بود.