​​​​​​​با بررسی و مطالعه درمی‌یابیم که سیاه‌پوستان دلایل قابل دفاعی برای این کار داشته‌اند از جمله می‌توان به این نمونه اشاره کرد که در دهه 70 میلادی یا قرن بیستم وسط اتوبوس‌ها دیواری وجود داشت که سفیدپوست‌ها در جلو و سیاه‌پوستان در عقب می‌نشستند. ژانر موسیقی رپ به هر شیوه‌ای که باشد چه عاشقانه، چه اجتماعی- فرهنگی و یا سیاسی یک رشته و سرنخ در تجربیات تلخ و سرکوب شده خوانندگان و اغلب طرفدارانشان دارد. کسانی که دنبال رپ هستند، تمرکزشان به جای محتوا روی ملودی آن است و به رقص و پایکوبی می‌پردازند بدون اینکه متوجه شوند چه پمپاژ هیجانی به آن‌ها تزریق شده است. بیشتر رپرهای کشورمان قربانی نوع تربیت خانوادگی‌شان هستند و امکان رشد سالم از آن‌ها در خانواده گرفته شده است. ما باید به این اصل تربیتی آگاه باشیم که تربیت از اتاق نشیمن شروع می‌شود و تمامی اتفاق‌های مهم زندگی فردی و اجتماعی افراد در این اتاق رقم می‌خورد.

تحلیل شخصیت توماج صالحی
اگر کسی در ایران زندگی کند و توماج را نشناسد، فکر نمی‌کند ایشان ایرانی باشد. او در یک دنیای موازی و پر از توهم زندگی می‌کند. ذهنش مال خودش نیست و به لحاظ فرهنگی از خود بیگانه است. توماج با این عقبه شخصیتی به دنیای موسیقی و ژانر رپ روی می‌آورد و معتقد است رپ سیاسی تأثیرگذار است و می‌تواند انقلاب به وجود بیاورد. او با این کار جوانان را با چالش‌های زیادی روبه‌رو می‌کند و آن‌ها را ایران‌زده، سیاست‌زده، حکومت‌زده و دین‌زده می‌کند و انگیزه بودن در این جامعه را از آن‌ها می‌گیرد. دیگر رپرهای ساختارشکن نیز شخصیتی متوهم دارند.در حسرت نداشته‌های خیالی خودشان زندگی می‌کنند، داشته‌های خودشان را کامل فراموش کرده‌اند و توهم دارند جامعه ما را خفه می‌کند. «همه چیز دانی کاذب» افرادی مثل توماج صالحی و همفکرانش دارد جامعه را مثل موریانه می‌خورد.
اهل فکر و اندیشه باشیم و گول عقل‌های افسرده و شاکله‌های ذهنی ولگرد را نخوریم. اگر مطالبه و اعتراضی دارید، آن را در جای درست و با ابزار درست فریاد بزنید. با هوار کشیدن و آتش‌افروزی نمی‌توان به کشور خدمت کرد.

آیا رپرهای ما نفوذی هستند؟
من نمی‌خواهم بگویم که توماج صالحی و رپرهای سیاسی تندرو در ایران نفوذی هستند. آن‌ها به علت هیجان‌ دیده شدن و سرکوب شخصیت واقعی خود برای رسانه‌های غربی، برای خط دهنده‌های فکری غرب به ویژه آمریکا کف و سوت می‌زنند و متوهم‌تر می‌شوند. دلیل ریشه‌ای این رفتار توماج صالحی و شاهین نجفی یا ساسی مانکن و امیر تتلو از خود بیگانگی ناخودآگاه آن‌هاست که آن‌ها را به چنین ناکجاآبادی برده است. کسی که زندگی سبک غربی را تنها راه «آدم شدن» می‌داند، به ناچار به تقلید روی می‌آورد و داشته‌های خود را زیر پای نفهمی خود خرد می‌کند. امروز -فارغ از هر گونه مرده باد و زنده باد – که شالوده ژانر تندرو «رپ سیاسی» ایران را تشکیل می‌دهد، با یک جریان خطرناک روبه‌رو هستیم که هیچ خط قرمزی ندارد و به علت توهم آزادی هیچ ارزشی را ارزش نمی‌داند؛ جریانی که فقط کف و سوت و فحاشی می‌شناسد. رپرهای تندرو عمله‌های این جریان هستند که فضای هیجانی تولید می‌کنند و قدرت فکر کردن و تصمیم و انتخاب درست را از جوانان جامعه می‌گیرند.