​​​​​​​بار دیگر درباره بحث همکاری ایران و روسیه، برخی با پرچم به ظاهر انتقاد تلاش دارند فرصت‌های ایران برای بی‌اثرسازی تحریم‌ها را بسوزانند. همکاری‌های گازی ایران و روسیه یکی از جدی‌ترین پرونده‌‌های اقتصادی ایران است که این روزها مورد حمله رسانه‌ای قرار گرفته‌است. برخی ابتدا برای مخالفت با سوآپ گازی ایران و روسیه گفتند ایران خودش گاز دارد،چرا می‌خواهد مشتری‌های خودش را به روسیه بدهد؟
اما طی سال‌های اخیر کاملاً مشخص شده در فصول غیر سرد سال ایران مشتریان ثابتی دارد که گاز را با قراردادهای بلندمدت خریداری می‌کنند. سپس گفته شد اصلاً چرا ایران محل ترانزیت گاز روسیه بشود؟! این انتقاد هم در‌حالی بود که همان زمان ترکیه به روس‌ها اعلام کرد هر میزان می‌خواهد می‌تواند از زیرساخت ترکیه برای صادرات گاز استفاده کند و از این طریق ترکیه به هاب گازی منطقه تبدیل شد. سپس‌همان منتقدان زبان به انتقاد گشودن که چه نشسته‌اید که ترکیه بازار ما را گرفت. یکی دیگر از شبهات این بود که ایران بزرگ‌ترین دارنده منابع گاز و نفت است، اما اکنون وارد کننده شده است! در حالی که همکاری در فروش گاز روسیه به این شکل است که گاز را وارد و بازصادرات کند یا بخشی از آن را برای ناترازی داخل و ایجاد نفع بیشتر در داخل مصرف کند. اما منافع ایران برای همکاری گازی با روسیه چیست؟ به طور مثال فقط در صورت سوآپ و ترانزیت گاز روسیه، ایران علاوه بر دریافت حق سوآپ و ترانزیت، خط صلح که سال‌ها افتتاح آن به عقب افتاده نیز گشایش خواهد یافت و ایران علاوه بر گاز روسیه، گاز خود را نیز برپایه قرارداد دیگری به پاکستان صادر کند. همچنین در این قرارداد گاز روسیه در شمال تحویل گرفته می‌شود و به استان‌های شمالی انتقال می‌یابد و به جای آن گاز در جنوب صادر می‌شود و دیگر هزینه‌های انتقال گاز از جنوب به شمال نیز پرداخت 
نمی‌شود. برآورد تلفات گاز نیز در صورت انتقال از خط لوله حدود ۵ تا ۱۰ درصد است که در صورت تأمین از طریق شمال کشور و با گاز روسیه، این میزان نیز صرفه‌جویی خواهد شد. از سویی واردات گاز جهت استفاده در صنایع با ارزآوری و ارزش افزوده بالا نظیر تولید اوره یا برق از طریق نیروگاه‌ها و صادرات آن، برای استفاده داخلی نیز صرفه بسیار مناسبی دارد. بازصادرات این گاز به عراق و ترکیه نیز بسیار استراتژیک خواهد بود؛ بنابراین هر نوع همکاری ایران و روسیه در زمینه گاز به نفع ایران خواهد بود و هیچ ضرری در کوتاه‌مدت و بلندمدت نخواهد داشت، هرچند باید سناریوهای مختلفی برای این موضوع داشت. البته تأکید وزارت نفت بر نفع حداکثری از طریق قرارگیری ایران در تجارت گاز منطقه الگوی بسیار مناسبی در جهت تغییر سیاست‌های انرژی کشور در سطح منطقه و جهان خواهد بود که موجب سوئیچ ایران از نفت به گاز و قرارگیری در تجارت بین‌المللی گاز می‌شود که تحریم‌پذیری بسیار پایینی دارد. این بازطراحی معماری انرژی ایران، موجب تقویت جایگاه کشورمان در منطقه و جهان نیز خواهد شد.