​​​​​​​از مربیان پرورشی مدارس خواسته‌ایم بخشی از وقت خود را صرف مخاطب‌شناسی و سپس ارتباط مؤثر با دانش‌آموزان کنند. برای مشارکت‌جویی دانش‌آموز در رشد و تربیت خود باید از ابلاغ و انشای دستورالعمل در فعالیت‌های تربیتی بپرهیزیم و او را در طراحی، اجرای برنامه‌ها و موقعیت‌های تربیتی دخالت دهیم. برای مثال می‌توان طراحی یک مراسم مذهبی، جشن، مسابقه و یا حتی یک آزمون و آموزش را به خود دانش‌آموزان واگذار و در صورت نیاز، آن‌ها را راهنمایی کنیم. با این کار می‌توان موقعیتی را فراهم کرد تا در حین اجرای فعالیت، توانایی‌های درونی خود را بشناسند و آن‌ها را تقویت کنند تا به بالندگی برسند.