​​​​​​​در رقابت کلان جهانی آمریکا و چین، موضع آمریکا در قبال یک کمربند یک جاده پروژه اقتصادی است که می‌تواند زنجیره تأمین چین را از طریق خشکی یعنی جایی که آمریکایی‌ها دسترسی مؤثری به آن ندارند، گسترش دهد. این برای آمریکایی‌ها مطلوب نیست چون موجب کاسته شدن هژمونی آمریکا خواهد شد. رویکرد آمریکایی‌ها در قبال این مسیر بر این اساس استوار است که میانه مسیر چین را تاجایی که می‌توانند تخریب کنند؛ درواقع نخ تسبیح ظهور دوباره طالبان، تحریم‌های ایران، ناامنی و بی‌ثباتی در آسیای میانه، تحولات سوریه و فروپاشی دولت لبنان همه و همه چین است. همچنین آمریکایی‌ها یک اروپای تضعیف‌شده را می‌پسندند و نظم اقتصادی اتحادیه اروپا را به‌جای ایجاد یک مسیر ارتباطی زمینی جدید با چین به مسیر سنتی اقیانوس اطلس پیش ببرند به‌طوری‌که تا سال 2030 گاز آمریکا جایگزین کامل گاز روسیه در اروپا خواهد شد. 
به گزارش اکونومیست، مقامات کاخ سفید به این نتیجه رسیده‌اند که برای درحرکت نگه‌داشتن چرخ اقتصاد این کشور باید به هر قیمتی عنان کشورهای تولیدکننده نفت را در دست بگیرند. اینکه تا چه حد این سیاست آمریکا موفق بوده فعلاً مشخص نیست اما اگر این کشور نتواند خود را برای تمام شدن ذخایر نفتش آماده کند بی‌شک شاهد متزلزل شدن پایه‌های سلطه این کشور بر اقتصاد جهانی و نیز سرعت گرفتن سقوط جایگاه دلار خواهیم شد.