سرخی خون شهدای پرکشیده در حرم احمدبن موسی(ع) دوباره گواهی شد بر کمر بستن خونخواران جهان برای به زانو درآوردن خونین پویندگان مسیر آزادگی و عزت. اما «برکت» مفهومی است که در روزهای آینده بر سراسر کشور جاری خواهد شد. برکت خون شهید که سرخی‌اش بساط آنان را که چشم دیدن استقلال این خاک گلگون را ندارند جمع خواهد کرد. شاعران این سرزمین در برهه‌های حساس و پر پیچ و خم تاریخ ایران همیشه شمشیر قلم را به دست گرفته و رسالت خود را عملی کرده‌اند. در ادامه برخی از این اشعار را مرور می‌کنیم.

محمدمهدی سیار
ای تشنه لب شهید، زیارت قبول، مَرد!
دیدی تو را چگونه شهادت قبول کرد؟

محمد حسین ملکیان
چشم‌هایی که پی میراث ما افتاده‌اند
منتظر باشند! در آینده، تر خواهند شد
اهل دنیا را خیال مرگ حتی می‌کشد
عاشقان با مرگ اما زنده‌تر خواهند شد

یوسف رحیمی
بگذار که در معرکه بی‌سر گردیم
با لشکر آفتاب برمی‌گردیم
هنگام شهادت است آغاز حیات
«ما را بکشید زنده‌تر می‌گردیم»

ولی‌الله کلامی زنجانی
چون تلخ شد ز قصه شیراز، کام ما
بیتی سرود حافظ شیرین کلام ما
«هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما»

مجتبی خرسندی
پرچم نور است در هر گوشه‌ ایران بلند
نوری از این خانه در شیراز روشن مانده است
باز هم امشب شب این شهر بی‌خورشید نیست
چلچراغ گنبد او باز روشن مانده است

میلاد عرفان‌پور
شهادت بده ای شهادت! «که بودیم؟»
غریبیم و با تو، شناساندن ما
برو جوهر از خون بیاور که سخت است
به دنیای امروز فهماندن ما

قاسم صرافان
و گنبد تو برای دل کبوترها
چه مهربان شد و پرواز را چه آسان کرد

سید مجتبی شجاع
ما سینه‌زنان لب عطشان توایم
«ما زنده برآنیم که» گریان توایم
ما از خبرِ حمله... حرم... باز امشب...
یاد حرم و شام غریبان توایم

سیدروح‌الله مؤید
هرچند مسیرشان سیاه است و خطاست
تکلیف فریب‌خورده از خصم، جداست
خون‌های زمین ریخته در شاهچراغ
بر گردن آشوبگر بی‌پرواست