او که با فتوای جهاد مجتهد برازجانی و دیگر مراجع، پای در میدان نبرد گذاشت، توانست ضربات سنگینی به استعمارگران وارد کند. رئیسعلی در همین ایام طی نامه‌ای به مجتهد برازجانی نوشت: «قربانت گردم! برای درجه بهشت پیدا کردن و شربت شهادت را داوطلبانه خواستن، باید همتی عالی و عزمی راسخ داشت .... در خانه نشستن و راحت طلبیدن، تمام وسوسه شیطان است.
(آیا) مستحق آن نیستیم که خدا و رسول(ص) را از خود خشنود سازیم؟ ... همین قدر با خود خیال کردم که بنی‌هاشم در مدینه بسیار باقی ماند جز حضرت سیدالشهدا(ع) که به تنهایی در صحرای کربلا با لب تشنه شهیدش کردند... انتشار می‌دهند که فلانی حمایت قنسول جرمن (کنسول آلمان) دارد. به حول و قوه الهی از هیچ کس باک ندارم. می‌خواهند به تَشَر بنده را بترسانند».
آن رادمرد مبارز، سرانجام با خیانت یکی از افرادش به شهادت رسید. پیکر وی را چنان که آرزو داشت، به نجف اشرف منتقل کردند و در حرم امیرمؤمنان(ع) به خاک سپردند.