​​​​​​​آنچه در شرایط سخت کرونا به من انگیزه می‌داد، احساس وظیفه حرفه‌ای، اخلاقی، انسانی و اجتماعی بود. در این بیش از ۳۰ ماه هرگز یک ریال از کسی و جایی نگرفتم‌ و آورده مادی برایم نداشت، اما شاید تطهیر گناهان گذشته‌ام و سرمایه‌گذاری برای آخرتم بوده است. سخت‌ترین کرونا را که گرفتم در بیمارستان مسیح دانشوری بستری شدم. آن زمان حالم خیلی بد بود و تا دم مرگ رفتم اما سعی می‌کردم خودم را حفظ کنم. یک روز گفتم خدایا من آن‌قدر آدم بدی نبودم، اگر می‌خواهی مرا ببری زودتر ببر که اذیت نشوم و اگر هم قرار است نبری، نذر می‌کنم تا زمانی‌که همه‌گیری هست رایگان برای مردم کار کنم و تا الان سعی کردم سر وعده خودم بمانم.