۱- همان‌گونه که همگان می‌دانند گلبول‌های سفید وظیفه مراقبت از بدن در برابر عوامل بیماری‌زا و مزاحم را بر عهده دارند. گلبول‌های سفید به عنوان گارد بدن علیه عوامل بیماری‌زا و میکروب‌های خطرناک از اهمیت فراوانی برخوردارند و از تشخیص تا مبارزه با عوامل بیماری‌زا، در حفظ سلامت و عملکرد صحیح بدن دخالت دارند و هرگونه نقص یا نامتعادلی در آن‌ها می‌تواند به مشکلات جدی سلامتی منجر شود. 
۲- به اذعان تمام کارشناسان و فعالان حوزه بهداشت و درمان، پرستاران بیشترین نقش و سهم را در فرایند درمان دارند و شاید بتوان آن‌ها را گلبول‌های سفید نظام درمانی دانست، چرا که اصلی‌ترین وظیفه آن‌ها ارائه خدمت به بیماران است و کاستی‌های سیستمی نمی‌تواند دلیلی برای توقف خدمت‌رسانی آن‌ها به شهروندان مراجعه‌کننده به مراکز درمانی باشد.
۳- اگر بر اساس همین تشبیه‌سازی ذهنی میان گلبول‌های سفید و پرستاران بخواهیم نگاهی اجمالی به شرایط شغلی پرستاران داشته باشیم خواهیم دید هنوز آن‌ها از بدیهی‌ترین نیازهای شغلی خود محروم هستند و با آنکه همواره بر عدم تناسب میان حقوق دریافتی و شرایط کاری پرستاران تأکید شده و حتی پس از سال‌ها انتظار، قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری به منظور جبران بخشی از همین عقب‌ماندگی حقوقی به تصویب رسید اما خبری از اجرای دقیق و منصفانه آن نیست.
۴- پایین بودن حقوق دریافتی پرستاران از یک سو و افزایش سرسام‌آور تورم و گرانی‌ها از سوی دیگر در سال‌های اخیر منجر به کناره‌گیری یا مهاجرت بخش قابل توجهی از پرستاران شده است و همین موضوع موجب شده فشار کاری شاغلان در این حوزه به سبب کاهش نیرو چند برابر شود که نتایجی جز فرسودگی ناشی از کار و خستگی مفرط و افت کیفیت خدمات پرستاری به دنبال ندارد.
۵- با این اوصاف و از آنجایی که رئیس‌جمهور محترم پزشک هستند و بر اهمیت وجود پرستاران در نظام درمانی اشراف دقیق‌تری دارند می‌خواهم به همان زبان ساده‌ای که خودشان به بیان موضوعات می‌پردازند بگویم آقای پزشکیان، حال گلبول‌های سفید نظام درمانی کشور سال‌های سال است که خوب نیست، تعدادشان هر روز در حال کاهش است و این تنها یک معنا دارد و آن بی‌دفاعی حوزه سلامت است. 
۶- آقای پزشکیان، به سبب نقص سیستم پشتیبانی (امنیت شغلی، حقوقی، رفاهی) انگیزه‌ای برای سربازان سفیدپوش نمانده و آن‌هایی که شرایط خروج از این سیستم را ندارند به‌خاطر عمر رفته خود در این حرفه به اجبار مانده‌اند تا از اندک مزایای بازنشستگی بهره‌مند شوند تا شاید بخشی از هزینه درمان عوارض شغلشان در زمان پیری جبران شود. 
۷- آقای رئیس‌جمهور، شما خوب می‌دانید رفتن یک پرستار با سابقه ۲۰ساله از بخش‌های ویژه یعنی خداحافظی با انبوهی از دانش و تجربه و قطع زنجیره انتقال این اندوخته به نسل بعدی که خود عامل بروز مشکلات بی‌شمار و گاه بروز اشتباهات جبران‌ناپذیری در چرخه درمان بیماران است.
۸- آقای پزشکیان، وضعیت نظام درمانی کشور اورژانسی است و شما به عنوان یک جراح، خوب می‌دانید اگر اقدامات پزشکی به‌موقع و براساس اولویت‌بندی انجام نشود اثرگذاری مطلوب را نخواهد داشت و بی‌تردید حفظ نیروی انسانی از هر اولویتی مهم‌تر است و مراقبت از نیروهای باقیمانده و ایجاد انگیزه در آن‌ها اورژانسی‌ترین اقدامی است که باید انجام داد.
۹- نکته قابل توجه دیگر آنکه با روند موجود نه تنها امیدی به ماندگاری بخش قابل توجهی از نیروهای پرستاری حاضر نیست که شغل پرستاری از فهرست تقاضاهای نسل جوان خارج شده و در آینده نه چندان دور باید به فکر تأمین نیروی موردنیاز از دیگر کشورها بود که ضربه مرگباری برای نظام درمانی کشور است.
۱۰- آقای پزشکیان، همان‌گونه که می‌دانید حدود ۷۵درصد کادر پرستاری کشور زنان هستند که تعداد زیادی از آن‌ها نقش مادری را نیز بر عهده دارند و حال تصور کنید مادری که مجبور است به سبب کمبود کادر درمانی، شیفت‌های بیشتری داشته باشد و در پایان ماه باز هم نتواند نیازهای مالی خانواده را آن‌گونه که باید برآورده کند پس‌لرزه‌های تمام این کمبودها به نسلی منتقل می‌شود که هیچ خاطره خوبی از نظام درمانی ندارد و آرام آرام باوری عمومی شکل می‌گیرد که نظام سلامت را در مقابل مردم می‌بیند و پس از رسیدن به سن جوانی به هیچ طریقی حاضر به همکاری یا مشارکت در اقدامی جمعی در راستای ارتقای نظام درمانی کشور نمی‌شود.
۱۱- خلاصه اینکه شاید ظاهر مشکلات پرستاران حقوق کم و اضافه‌کاری اجباری و پرداخت‌های ناچیز برای همین اضافه‌کاری‌ها و اجرا نکردن درست قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری و مباحثی از این دست باشد اما فراموش نکنیم مجموع رفتارهای ما موجب شکل‌گیری چیزی با عنوان باور اجتماعی می‌شود و رفتار سال‌های اخیر نظام درمانی و دولت‌ها با پرستاران موجب شده این باور ایجاد شود که بسیاری از جوانان بگویند بیکاری بهتر از پرستاری است.