رنج‌ها و غم‌های امام موسی بن جعفر(ع) پس از رنج‌های فاجعه کربلا، دردناک‌تر و شدیدتر از سایر ائمه(ع) ‏بود. هارون‌الرشید همواره در کمین ایشان ‏بود، اما نمی‏توانست به آن‏ حضرت آسیبی برساند. شاید او از ترس اینکه ‏مبادا سپاهیانش در صف یاران آن ‏حضرت درآیند، از فرستادن آنان برای ‏دستگیری و شهید کردن امام خودداری می‏کرد، زیرا پنهان‌کاری که‏ افراد مکتبی در اقدامات خود به آن ملزم بودند، موجب شده بود‏ دستگاه حاکمه حتی به نزدیک‏ترین افراد خود اعتماد نکند. علی بن ‏یقطین، وزیر هارون‌الرشید و جعفر بن محمد بن اشعث وزیر دیگر هارون هر دو شیعه بودند؛ همچنین بزرگ‏ترین والیان و کارگزاران ‏هارون در زمره هواخواهان اهل‌بیت‏(ع) ‏قرار داشتند. از این‏ رو بود که هارون‏ خود شخصاً به مدینه رفت تا امام کاظم(ع) را دستگیر کند. نیروهای مخصوص هارون به اضافه سپاهی از شاعران و علمای درباری ‏و مشاوران، او را در این سفر همراهی می‏کردند. هارون در این سفر میلیون‌ها درهم و دینار از اموالی که از مردم به چپاول برده بود، با خود حمل و به عنوان ‏حق‌‏السکوت به اطرافیان خود بذل و بخشش می‏کرد و در این میان به رؤسای قبایل و بزرگان و چهره‏های سرشناس مخالف توجه ‏و رسیدگی بیشتری داشت.
هنگامی که همه شرایط برای هارون آماده شد، شخصاً به ‏اجرای بند پایانی طرح توطئه‏‌گرانه خویش پرداخت. او به مسجد رسول‏ خدا(ص) رفت. شاید حضور او مصادف با فرارسیدن وقت نماز بوده که ‏مردم وبالطبع امام موسی بن جعفر(ع) برای ادای نماز در مسجد حضور داشته‏‌اند. هارون به سوی قبر پیامبر(ص) جلو آمد و گفت: السلام علیک ‏یا رسول‌الله! ای پسر عمو. هارون با این کار در واقع می‏خواست شرعی بودن جانشینی خود را اثبات کند و آن را علتی درست برای زندانی کردن امام کاظم(ع) جلوه دهد. اما امام این فرصت را از او گرفت؛ صف‌ها را شکافت و به طرف قبر پیامبر(ص) آمد، آن‌گاه رو به آن قبر شریف کرد و در میان حیرت و خاموشی ‏مردم بانگ برآورد: السلام علیک یا رسول‌الله! السلام علیک یا جدّاه! امام کاظم(ع) با این بیان می‏خواست بگوید: ای حاکم ستمگر، اگر رسول ‏خدا(ص) پسر عموی تو است و تو می‏خواهی بنا بر این پیوند نسبی، شرعی بودن ‏حکومت خود را اثبات کنی باید بدانی من به او نزدیک‌ترم و آن ‏حضرت ‏جدّ من است، بنابراین من از تو به جانشینی و خلافت آن بزرگوار شایسته‌‏ترم!