اگر توجه انسان در برابر شخصیت بزرگ به غیر آن شخصیت باشد اسائه ادب است. اگر کسی به دیدن فردی برود و در حالی که صاحب منزل به این میهمان توجه دارد، میهمان با فرزند خود سرگرم باشد یا به وسایل آن منزل توجه کند، مشخص می‌شود که این میهمان ادب زیارت و دیدار را رعایت نکرده است. 
هر چه اهمیت و عظمت مَزُور و ارزش او نزد حق تعالی بیشتر باشد و زائر هم عارف بحق او باشد، زیارت برای زائر اهمیت بیشتری خواهد داشت.
در سفرهایی که با مرحوم حاج‌آقا به مشهد مشرف می‌شدیم، اگر همراه ایشان یکی از سادات بود در نخستین زیارت، پس از خواندن اذن دخول او را جلو می‌انداخت و پشت سر او حرکت می‌کرد. در آن زمان حرم خلوت بود. مرحوم حاج‌آقا خم می‌شد و عتبه را می‌بوسید و سپس به دنبال آن سید راه می‌افتاد. ایشان می‌گفت شما از اهل بیت(ع) هستید، پس شفیع من شوید تا آقا به من اجازه تشرف بدهند. این امر جزء جان و وجود ایشان شده بود. اگر همراه خود فرد سیدی نداشت، در رواق می‌نشست و یک سید را پیدا و از او خواهش می‌کرد جلوتر حرکت کند و ایشان پشت سر او باشد. 
باور کردن این حرف‌ها کار انسان مؤمن است.
 هنگامی که من به اعتاب مقدسه در عراق مشرف می‌شدم ایشان سفارش می‌کرد که اول خدمت حضرت ابوالفضل(ع) مشرف شوم و از ایشان خواهش کنم از آقا برای تشرف من اجازه بگیرند.
 ایشان فقه، اصول، فلسفه، ریاضیات و زبان فرانسه را خوب می‌دانست اما اجازه نداده بود فطرت سلیم توحیدی و ولایی او مخدوش و کمرنگ شود.
زیارت، وقتی زیارت واقعی است که انسان پس از خروج از حرم مطهر به روح و حال خود مراجعه کند و تفاوت آن را با پیش از تشرف احساس کند. این نوع تفکر و عملکرد که هم تفرجی کردیم و هم زیارت آمدیم، ایمان و ولایت را کمرنگ می‌کند. اگر انسان بتواند مناسب است که یک ماه یا چهل روز پیش از تشرف روی خود کار کند، بعد مشرف بشود.