یکی از نکات مهمی که در بحث ارتباط با خدا باید توجه کنیم؛ چه در دعا باشد، چه در اماکن شریفه، چه در زمان خاصی مانند امشب که لیلة‌الرغائب است... این است که ما ادب گفت‌وگو با خدا را بلد باشیم. در بحث دعا و گفت‌وگو با خدا، ادب خیلی مهم است. این ادب است که موجب می‌شود انسان راحت‌تر بتواند حرفش را با خدا بزند.
شبی امیرالمؤمنین(ع) به مسجدالحرام آمدند. دیدند یک نفر دارد گوشه‌ای دعا می‌کند: خدایا این خانه، خانه توست و من میهمان تو هستم. امشب مرا با آمرزش پذیرایی کن... امیرالمؤمنین(ع) او را صدا زدند و فرمودند: ای دعاکننده... به خدا آمرزیده شدی. چرا؟ از بس قشنگ دعا کردی و با خدا زیبا حرف زدی.
ما در قرآن بیش از 150 دعا داریم که نزدیک نصف این‌ها دعاهای انبیا(ع) است... ما باید نحوه دعا را از انبیا(ع) یاد بگیریم. دعای حضرت سلیمان را ببینید: خدایا به من توفیق بده شکر نعمت تو را به جا بیاورم، اگر تو توفیق ندهی من شکر نعمت تو را نمی‌توانم انجام بدهم... مناجات حضرت امیر(ع) در مسجد کوفه، چقدر ادب درونش موج می‌زند. «مولای یا مولای انت القوی و أنا الضعیف، مولای یا مولای أنت الغنی و أنا الفقیر و هل یرحم الفقیر الا الغنی»... پس ادب در گفت‌وگو با خدا یکی این است که با خدا قشنگ حرف بزنیم. بعضی‌ها می‌گویند: حاشا به کرمت اگر حاجت مرا ندهی... دیگر نماز نمی‌خوانم اگر بچه من خوب نشود...! چرا گاهی این قدر طلبکارانه با خدا حرف می‌زنیم؟ خدا دوست ندارد کسی از او نزد مردم شکایت کند... به خودش شکایت کنید... ما مناجات شکایت‌کنندگان داریم. «اللهم انی اشکوا الیک» خدایا من به تو شکوه می‌کنم. پیش مردم سفره دل باز نکن... پیش مردم گلایه نکن. 
ادب دیگر در گفت‌وگو با خدا این است که در حاجاتمان طلبکارانه وارد نشویم. در دعای عرفه امام حسین(ع)، اول آن‌هایی که خدا به او داده را می‌گوید. خدایا تو عطا کردی و نعمت دادی و بخشیدی. بعد مطرح می‌کند من بدی کردم. خطا کردم. بعد سراغ تقاضا می‌آید. در دعا اول داشته‌ها را بگوییم. بعد ضعف خودمان را بگوییم و بعد حاجت را مطرح کنیم. 
نکته آخر در گفت‌وگو با خدا، در درخواست از خدا، در ادب گفتمان با ذات اقدس الهی، این است که مواظب باشیم چیزهایی که نشدنی است، محال است، یا با حکمت خدا جور درنمی‌آید از خدا نخواهیم... مثلاً کسی بگوید: من نمی‌خواهم بمیرم. این امکان ندارد... یا خدایا من نمی‌خواهم اصلاً امتحان شوم. این خلاف حکمت خداست.