«قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّهَ فِي الْقُرْبَی؛ بگو من از شما هیچ مزدی نمی‌خواهم، مگر اینکه اقربای من را دوست بدارید». دوست بدارید با لفظ مودت گفته شده است. مودت دوستی عملی است. دوستی‌ای که در عمل دیده می‌شود. وقتی برای حضرت رضا(ع)، برای حضرت حسین(ع) گریه می‌کنی، نام این مودت است نه دوستی؛ چون دوستی‌ای است که به عمل رسیده. اجر من دوستی ذوی القربی من است. 
عرض کردیم مودت، دوستی عملی است. [اگر با آن‌ها مودت بورزید اجر من را داده‌اید] بعد آن، آیه دیگر می‌گوید اصلاً راه همین است. حالا «وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَهً» هر کس حسنه را کسب کند- حسنه یعنی چه؟ حسنه یعنی همین که گفتیم، مودت- «نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا» این خوبی که کسب کرده را زیاد می‌کنیم. چرا زیاد می‌کنیم؟ همین‌طوری زیاد می‌کنیم؟ بی‌حساب کتاب؟ بی‌حساب کتاب که نمی‌شود. گفتیم مودت آن دوستی‌ای است که در عمل دیده می‌شود. وقتی دوستی را در عمل پیاده کنی و بیاوری، این افزوده خواهدشد. با عمل شما دوستی هی افزوده خواهد شد. حالا شما چقدر برای این مودت خرج می‌کنید؟ وقت می‌گذارید؟ راحت می‌گذارید؟ پول می‌گذارید؟ آبرو می‌گذارید برای مودت به ذوی‌القربی پیامبر؟ من هرچه دارم... 
یک دوستمان گفت در ده ما یک سیدی بود. آن وقت‌ها یک دوره‌ای در دوره‌های قاجار و اوایل پهلوی و آن وقت‌ها کمبود شدید بود. قند منی 50 تومان بود. 50 تومان آن وقت نمی‌دانم شاید بیشتر از 500 هزار تومان الان باشد. حالا نمی‌خواهیم این کارها را بکنیم‌ها. دارم نمونه عرض می‌کنم. این هرچه داشت فروخت برای روضه دهه محرم قند و چای تهیه کند. ایشان گفت آن آقا بعد از این زندگی می‌کرد. ما هم به خانه‌اش رفته بودیم.  نمی‌دانستیم از کجا می‌آورد. حالا این ثمره دنیایی آن گذشته است. نمی‌دانیم به چه رسیده بود. به یک گنج رسیده بود، مثلاً... نمی‌دانیم. آن مال جوانی‌اش بود. تا آخر عمر با کمال احترام و خیلی خوب زندگی می‌کرد. ما راهی برای کسب او نمی‌دانستیم. از کدام راه کسب می‌کند. حالا کاری نداریم. پس هر کس این مودت را کسب کند، «نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا». ما به این حسنه که محبت عملی است، می‌افزاییم. این تا آنجا که نمی‌دانیم می‌رود. رسد آدمی به جایی که فرشتگان هم حسرت می‌خورند.