شخصی خدمت پیغمبر اکرم(ص) عرض کرد: «أوصني بشيء بنفعني الله به»؛ به من سفارشی بفرمایید که خداوند به سبب آن به من نفع برساند و سودبخش باشد. حضرت در جواب فرمود: «ذكر الموت يسلّك عن الدّنيا»؛ زیاد به فکر مرگ باش، چرا که یاد مرگ تو را از وابستگی به دنیا وامی‌رهاند. آنچه موجب می‌شود علاقه‌ انسان به دنیا زیاد شود و مدام به این علاقه افزوده شود، غفلت از کوچ، از این نشئه به نشئه دیگر است. هرچه غفلت بیشتر، وابستگی انسان به دنیا بیشتر است و هرچه این به اصطلاح ما غفلت، شکسته شود وابستگی کم می‌شود و رهایی پیدا می‌کند. بنابراین آنچه غفلت‌شکن است، یاد مرگ است. 
دوم اینکه: «و عليك بالشّكر فإنّه يزيد في النّعمه»؛ برتو باد به اینکه شکر خدا را کنی که شکر الهی، افزودگی به نعمت‌های الهی است و بر نعمت می‌افزاید. کما اینکه متن آیه شریفه هم همین را می‌گوید.
سوم: «و أكثر من الدّعاء» زیاد دعا کن. ما این‌جوری هستیم. چند دقیقه پیش کسی گفت هرچه دعا کردیم نشد، دیگر ولش کردیم. این را به خود من گفت. به او گفتم تو اشتباه کردی... «و أكثر من الدّعاء» زیاد دعا کن، مرتب از خدا بخواه، خدا خسته نمی‌شود. گوش می‌کنی؟ تو خسته می‌شوی؛ اما خدا خسته نمی‌شود. او مصلحت تو را در نظر می‌گیرد. «و أكثر من الدّعاء فإنّك لا تدري متی يستجاب لك‏» تو نمی‌دانی خدا چه زمانی این دعایت را به اجابت، به نفع تو می‌رساند. تو نمی‌دانی، او می‌داند کی این دعای تو را مستجاب کند. تو عجله می‌کنی، نمی‌دانی ولی بدان در دعا دیر و زود هست ولی سوخت‌وسوز نیست. از این روایت همین را می‌فهمیم. از روایت همین معلوم می‌شود که دعا سوخت‌وسوز ندارد؛ اما دیر و زود، چی؟ دارد. «فإنّك لا تدري متی يستجاب لك» تا می‌توانی دعا کن. توجه کنید و این مسلماً به اجابت خواهد رسید. ان‌شاءالله.
پی‌نوشت: اصل روایت که در جلد 74‌ بحارالانوار، ص138 آمده، به این صورت است: «و قال له رجل أوصني بشيء بنفعني الله به، فقال صلّی اللّه عليه و آله و سلّم أكثر ذكر الموت يسلّك عن الدّنيا و عليك بالشّكر فإنّه يزيد في النّعمه، و أكثر من الدّعاء فإنّك لا تدري متی يستجاب لك».