اگر ما احساس رحمت خدا را نسبت به خودمان درک نمی‌کنیم باید بدانیم فیض خدا دائمی است. در دعای شب جمعه می‌خوانیم: فضل خدا دائمی است. خدا در همه مکان‌ها و زمان‌ها به ما رحم می‌کند. واسطه‌های فیض خدا که چهارده معصوم(ع) هستند دائماً لطف و رحمت آن‌ها شامل حال همه می‌شود. اگر چراغ دل ما روشن نمی‌شود، بدانیم مشکل از ماست و ما باید مانع را برداریم. یکی از شاگردهای عارفی می‌نویسد مدتی است در خودم صفا و خوشی نمی‌بینم، اشکال کار کجاست؟ عارف به شاگردش نامه‌ای می‌نویسد: کدورت، بی‌صفایی و غم نتیجه پشت کردن به خدا و توجه به خود است. ما روی از خدا برمی‌گردانیم و به هوا و هوس خودمان می‌پردازیم، این منشأ تمام خودمحوری‌ها، خودخواهی‌ها و بی‌صفایی‌هاست. ما باید دست از خودمان برداریم و رو به خدا بکنیم. این اتفاق وقتی می‌افتد که ما خواسته‌های خودمان را فدای خواسته‌های خدای متعال و این نورانیت را در خودمان ایجاد کنیم. شخصی به پیامبر(ص) گفت: من دوست دارم در نور محشور بشوم. پیامبر(ص) فرمود: اگر در دنیا به کسی ظلم نکنی با نور محشور می‌شوی .