بازار خودروهای سواری دنیا به چند دسته تقسیم می‌شوند: 1- خودروهای اقتصادی مثل تویوتا، هوندا، کیا، هیوندای، جیلی، فورد، فولکس واگن و... 
2 - خودروهای لوکس مثل بنز، بی ام و، پورشه، لکسوس، آئودی؛ 3- خودروهای اسپرت مثل فورد موستانگ، دوج چلنجر  و شورولت کامارو که البته خیلی زیاد نیستند و در واقع پایه گروه بعدی هستند، مثل خودروهای سوپر اسپرت مانند فراری، لامبورگینی، استون مارتین و...5- تیونینگ و سفارشی‌سازی و 6. کارکرده. این تولیدات در سه سطح انجام می‌شود: کارخانه‌ای (مقیاس‌بزرگ)، کارگاهی (مقیاس‌متوسط) و دستی (کوچک‌مقیاس). هر کدام از این سطوح هم اقسام مختلف دارند که از آن می‌گذرم. اما  چند نکته: رمرز دانش خودرو در خودروهای دست‌ساز است .تمام خودروسازی‌های دنیا در هر سطحی که باشند مجوزهایشان پسینی‌ است. یعنی دولت کاری به تولید ندارد،  ولی بعد از تولید با بررسی استانداردها پلاک می‌کند به جز ایران و چند کشور معدود.در تمام کشورهای دارای صنعت خودرو (تولید نه مونتاژ) به مدت محدود ابتدا رقابت داخلی ایجاد شده است، اما در نظام‌های سرمایه‌داری معمولاً سریع بازار الیگوپولی می‌شود (انحصار چندگانه) و اجازه ورود مردم به این بازارها داده نمی‌شود.صنعت خودرو فقط ساخت خودرو نیست: از دانشگاه گرفته تا قطعه‌سازی و فروش و بازاریابی و خدمات و ... را شامل می‌شود.در ایران به علت دارا بودن منابع طبیعی و مواد اولیه و نیز نیروی کار متخصص و بیکار باید علاوه بر نگاه دانش‌بنیانی به صنعت خودرو نگاه اشتغال‌آفرینی هم داشته باشیم.تیونینگ در صنعت خودرو در رده خودروسازی قرار می‌گیرد و ایران در این زمینه ظرفیت فوق‌العاده‌ای دارد.از مجموع نکات طرح شده نتیجه می‌گیریم: باید حق مهندسان و جوانان و تولیدکنندگان و سرمایه‌گذاران و کارگران ایرانی داده شود و آن این است که به راحتی بتوانند خودرو استاندارد تولید کنند و پلاک‌شود. واردات در کوتاه مدت انگیزه تولید و سرمایه‌گذاری را خواهد گرفت. به مدت پنج سال انحصار تولید خودرو از ایران‌خودرو و سایپا گرفته شود و این دو شرکت هم در قالب تعاونی فراگیر ملی به مردم واگذار شوند. اجازه تولید و مونتاژ هر نوع خودرو، به گروه‌های تولیدی داده شود و اگر نتوانستند در عرض پنج سال به سطح رقابت برسند واردات به شکل مدیریت شده آزاد شود.