​​​​​​​«کاش وقتی که می‌زنه( به من شلیک میکنه) رو دامن دماوندت باشم. یا وسط خزرت یا خلیج فارست. یا جایی که تو بیشتر از همیشه باهام بودی. فقط خیالم راحت باشه که همه تو خیابونا دارن راحت قدم می زنن و میگن و میخندن. اون وقته که منم آروم میشم . یک دل سیر بغلت می‌کنم و راحت تو خاکت می‌خوابم». این دیالوگ قهرمان فیلم«روز صفر» در سکانس آخر به کارگردانی سعید ملکان، وصف خوبی از حال و هوای همه سربازان وطن در هر لباسی است. احتمالاً حرف دل تمام ملی پوشانی است که دیروز پس از شکست مقابل انگلیس آمده بودند تا شادی و غرور را دوباره با پیروزی بر ولز به مردم هدیه کنند و نام جاوید وطن را در جام جهانی زنده کنند. ایران «جان و جهان» همه ماست. با هر گویش و تفکر و عقیده‌ای برای وجب به وجب این خاک پرگوهر جان می دهیم. مثل بیرانوند که جلو توپ سرش را گذاشت یا مثل طارمی که بی محابا به جنگ دروازه بان ولز رفت و حتی مثل کی‌روش که این روزها یک تنه مقابل تمام شیطنت‌های رسانه‌ای، از ایران دفاع می‌کند. دیروز روز غرورانگیزی بود برای مردمی که سال‌هاست با تمام کمبودها، انتقادها و تحریم‌ها پای وطنشان و عقیده‌شان ایستاده‌اند. روز غرورانگیزی بود برای ملی‌پوشانی که همدل شده بودند تا زیر پرچم سه‌رنگ ایران دوباره با جان و دل بجنگند و اعاده حیثیت کنند. تیم ملی برخلاف تمام تیم‌ها در چند جبهه در حال جنگیدن است. اگر سایر تیم‌ها فقط در مستطیل سبز می‌جنگند، تیم ایران در رسانه‌ها هم می‌جنگد . روی سکوها هم می‌جنگد. در میکس زون‌ها می‌جنگد. با خارج از قطر و با بیگانه‌ها می‌جنگد. همین هم هست که پیروزی آن‌ها مقابل ولز با آن اقتدار و با آن شکل دراماتیک برای همه ما به اندازه قهرمانی ارزش دارد. مردان کی روش با تمام فشارها و بدخواهی‌ها  ققنوس‌وار در این جام بلند شدند و دوباره همه نگاه‌ها و تحسین‌ها را معطوف خود کردند؛ طوری که حالا کسی از تراژدی بازی اول یادی نمی‌کند وامیدها به پیروزی بر آمریکا پررنگ‌تر از همیشه است. این البته خاصیت ایران است. خاصیت سرزمین اسطوره‌هاست. واقعیت این است که هیچ کدام از ما توقع کار اعجاب‌انگیزی از تیم ملی در جامی که مدعیان گرانقیمت قهرمانی در عافیت کامل پا به میدان می‌گذارند، ندارد اما لذت ما از جنگیدن ستاره‌های ملی تا پای جان است. لذت ما از این است که در روزهای غبارآلود اخیر، ملی‌پوشان با همدلی و اراده‌ای مثال‌زدنی امیدها را در دل‌ها زنده نگه داشتند و جام جهانی را تحت تأثیر نام ایران قراردادند. مصاحبه‌های ملی پوشان و تقدیم این پیروزی به مردم همه نشان از عزم راسخ سربازانی دارد که حالا در بزرگ‌ترین جشنواره ورزشی دنیا که دیگران تلاش می‌کنند سیاسی‌اش کنند،  بدون توجه به حواشی، برای شادی و غرور مردمشان از دماوند تا خلیج فارس هر آنچه دارند رو کنند. به این آمار دقت کنید؛ هر دو گل ایران مقابل ولز در اوقات اضافه به ثمر رسید و در تاریخ جام جهانی دیرترین گل هم توسط مهدی طارمی به انگلیس زده شده است. این نشان می‌دهد حالا ما تیمی هستیم که تا آخرین لحظه برای پرچم سه رنگمان، برای سرودمان می‌جنگیم و ناامید نمی‌شویم. فوتبال بازی ثانیه‌هاست و ما در این بازی ثانیه‌ها نشان دادیم مردمی هستیم که برای هدفمان،غرورمان و نام کشورمان تا آخرین ثانیه‌ها می‌جنگیم. می‌جنگیم و دوباره از دل آشوب‌ها و ناامیدی‌ها به روزهای خوب برمی‌گردیم.