​​​​​​​اگر برزیل را برای چند لحظه در نظر نگیریم، بدون شک آلمان بزرگ‌ترین تیم جام‌های جهانی بوده است. تیمی که به جز دو دوره، همیشه یکی از شرکت‌کنندگان بوده و فقط  دوبار موفق به صعود از مرحله‌ اول نشده که دست بر قضا یکی از آن‌ها چهار سال پیش بود؛ زمانی که مقابل کره‌جنوبی به شکل ناباورانه‌ای ناکام شدند و روسیه 2018 را با حقارت ترک کردند. این در حالی بود که در برزیل 2014 آن‌ها یک پیروزی تاریخی  هفت‌تایی را پیش چشمان مردمان سرزمین قهوه مقابل برزیل میزبان به دست آوردند و در انتهای جام هم با گل گوتزه قهرمان شدند و کلوزه نیز آقای گل شد. با این همه دوران «لو» هم تمام شد. با نتایج ضعیف در روسیه و حذف زودهنگام از یورو 2020، هانسی فلیک، دستیار سابقش و نجات‌دهنده‌ بایرن‌مونیخ، زمام کار را به‌دست گرفت تا با نسلی دیگر، آلمان‌ها در مسیر قهرمانی پنجم قرار بگیرند. آن‌ها با اقتدار و 27 امتیاز در دور انتخابی صدرنشین شدند و بالاتر از تیم‌های مقدونیه شمالی، رومانی، ارمنستان، ایسلند و لیختن‌اشتاین قرار گرفتند.
تیم به‌نسبت جوان آقای «پوکرفیس» با حضور نفراتی چون جمال موسیالا، کریم آدیمی، یوسوفا موکوکو، کای هاورتز در کنار باتجربه‌هایی مانند نویر، رودیگر، مولر و ... می‌خواهد یک بار دیگر در قاره‌ کهن تا مراحل پایانی پیشروی کند. آن‌ها به شکست، حذف زودهنگام و غیبت در جمع مدعیان عادت ندارند؛ چهار قهرمانی، چهار نایب‌قهرمانی و چهار مقام سومی گواه بر همین ادعاست.