برخورداری از نیت صادقه و صداقت در گفتار، کردار و پندار یکی از فضیلت‌های اخلاقی است که نقش بسزایی در تعالی و رشد معنوی انسان دارد. انسان مسلمان در عبودیت خداوند و تعامل با دیگران از نیت صادقه برخوردار است. نیت صادقه در تعامل با دیگران به معنای آن است که همه تعاملات انسان بر مبنای صدق و راستی بنا شده و پیراسته از هرگونه ناراستی باشد.
انسانی که در تعاملات اجتماعی از نیت صادقه و قلوب طاهره برخوردار باشد، اهل بدبینی، سوءنیت، خیانت و کینه نیست. خیانت به معنای عمل برخلاف عهد و پیمانی است که با مردم و خدا بسته شود که مانع بزرگی در استجابت دعاست.
انسانی که نیت صادقه داشته و حالت حسادت و یا خشنودی از گرفتاری مردم نداشته باشد و در زبان، عمل و قلبش جز خیر برای مردم چیزی را مطالبه و آرزو نکند، در مسیر سعادت و حسن عاقبت قدم گذاشته است.
متأسفانه گاهی محاوره‌ها و احوال‌پرسی‌ها به دروغ آلوده می‌شود که این امر با نیت صادقه منافات دارد؛ به عنوان نمونه اگر در برخورد با فردی ابراز خشنودی از دیدار شود اما در باطن این‌گونه نباشد، آن سخن دروغ است. تعارفات اگر واقعی نباشند دروغ و حرام به شمار می‌روند؛ لذا انسان مسلمان باید در کمال صداقت با دیگران برخورد کند و حقیقتاً همان که در دل دارد را در گفتار و کردار خود 
بروز دهد.
بزرگان و علمای دین بسیار در این موضوعات مراقبت داشتند و در برخوردها، صحبت‌ها و واژه‌هایی که به کار می‌بردند و ارتباطاتی که با دیگران داشتند بسیار مراقب صدق گفتار، کردار و نوشتار خود بودند.
نیت صادقه در عبودیت خداوند نیز به آن معناست که انسان نسبت به خداوند صادق باشد، یعنی اگر به خدا توکل می‌کند حقیقتاً خداوند را وکیل خود بداند و در عمل و با عمق جان به هیچ کس جز پروردگار خویش امید و توکل نداشته باشد و اگر ذکری می‌گوید آن ذکر لقلقه زبان و همراه با غفلت دل نباشد بلکه ابراز مکنون دل باشد.