​​​​​​​آرى! آن جناب، محمد، احمد، ماحى، عاقب، حاشر، رسول رحمت، رسول توبه، رسول ملاحم، مقفى، وقثم، بشير و نذير، سراج منير، ضحوک، قتّال، متوكل، فاتح، امين، خاتم، مصطفى، نبى، امّى، عبدالكريم، رئوف، رحيم، عبدالجبار، عبدالوهاب، عبدالقهار، عبدالرحيم، عاقب، فاروق، طه، يس، ابوالارامل، ابوالقاسم، ابوابراهيم و اول و آخر است كه هر يک از اين القاب بر حقيقتى يا حقايقى در ذات آن وجود مبارک دلالت دارد . آن حضرت صبورترين، شجاع‌ترين، عادل‌ترين، عالم‌ترين، پرهيزگارترين، با گذشت‌ترين، بخشنده‌ترين، فصيح‌ترين، صادق‌ترين، با كرامت‌ترين، شرافتمندترين، تسليم‌ترين و برترين انسان‌ تاريخ حيات است. 
او به فرموده خودش، سيد ولد آدم، اول شافع و اول مشفق است.
آن حضرت مى‌فرمود: «آدم وَمَنْ دُوْنَهُ تَحْتَ لِوائِى يَوْمَ الْقِيامَهِ؛ آدم و هر كس بعد از او است، زير پرچم من هستند».
و نيز فرمود: «كُنْتُ نَبِيّاً و ادَم بَيْنَ الْماءِ وَالطِّيْنِ‌؛ من پيامبر بودم در حالى كه آدم ميان آب و گل بود».
و قال: «انَا اوّلُ انْبِياءٍ خَلَقْنا و َاخِرِهِمْ بَعَثْنا؛ من از جهت خلقت، اولين آفريده در بين انبيا و آخرین مبعوث هستم».
«مفضل بن عمر» به حضرت صادق(ع) عرض کرد: پیش از آفرينش آسمان‌ها و زمين كجا بوديد؟ فرمود: كُنّا انْواراً نُسَبِّحُ اللهَ وَ نُقَدِّسُهُ حَتَّى خَلَقَ اللهُ الْمَلائِكَهَ‌؛ و ما (ائمه پيش از آسمان‌ها و زمين) انوارى بوديم كه خدا را تسبيح و تقديس مى‌كرديم؛ تا زماني‌كه حضرت حق، ملائكه را آفريد». 
در زمينه شخصيت، كمالات، اوصاف و حقايق وجودى آن حضرت، دريايى از آيات و روايات و معارف در برابر ماست كه دورنمايى از آن واقعيات در اين جزوه اشاره رفته است، مفصل اين معانى را مى‌توانيد در «قرآن»، «نهج‌البلاغه»، «صحيفه سجاديه» دعاى دوم، «بحارالانوار»، «كمال‌الدين»، «امالى صدوق»، «علم اليقين»، «محجه البيضاء»، «الدر المنثور»، «صحيح بخارى»، «مناقب»، «صحيح مسلم» كتاب فضائل، «سنن ترمذى»، «امالى طوسى» و «مسند احمد» ببينيد.
چنين شخصيت با عظمت و باكرامتى كه در ميان اولين و آخرين نمونه ندارد، لايق تجلى ولايت كليه و مطلقه الهي در دو جهت تكوين و تشريع بود و به همين خاطر، ولىّ آسمان‌ها و زمين و تمام موجودات هستى، وى را به مقام ولايت انتخاب و قبول ولايتش را بر تمام موجودات از جن و انس و ملک برای دست يافتن به رشد و كمال واجب کرد.