مرحوم حاج مؤمن که یکی از اولیای الهی و استاد آیت‌الله دستغیب(ره) بود برای بنده این قضیه را نقل کرد و گفت:  خدمت یکی از اولیای الهی رسیدم. دستوری به من داد و گفت مثلاً فلان جا غذا نخور. من هم گفتم چشم. داستانش خیلی مفصل است. می‌گفت: ما با آن شخص که گفته شده بود در خانه‌اش غذا نخورم، مرتبط بودیم. یک روز در خانه ایشان نماز را که خواندیم، سفره انداختند و من خجالت کشیدم بلند شوم. گفت: «بنشین ناهار بخور». گفتم: «آقا، من معذورم». گفت: «نه، بنشین ناهار بخور». حاج مؤمن می‌گفت: «غذا را کشیدیم و من دو سه لقمه خوردم». یک دفعه دیدم آن ولی الهی پیدایش شد. اشاره کرد و گفت: «بلند شو بیا». بلند شدم رفتم. گفت: «چرا از این غذا خوردی؟» گفتم: «خجالت کشیدم. برایم کشیدند و کاسه گذاشتند و نتوانستم نخورم». گفت: «خب حالا اگر می‌توانی، برو بخور». آمدم نشستم. دیدم تمامش چرک و خون است، خدا شاهد است. گفت: از بوی تعفن غذا حالم خراب شد. نگاه کردم دیدم آن‌ها همه دارند می‌خورند؛ اما دارند چرک و خون می‌خورند. حالم به هم خورد و بلند شدم. 
بعضی از غذا‌ها حقیقتش این است. نمی‌دانیم چیست. انسان مقداری برای بدست آوردن غذای حلال و پاک سعی و کوشش کند. غذا در فرزندان و عبادات ما آثاری دارد. در روایت دارد کسی که یک لقمه حرام بخورد، تا چهل روز دعاهایش مستجاب نمی‌شود.
امام صادق(ع) می‌فرمایند: «تَرْکُ لُقْمَهٍ مِنَ الْحَرام أحَبُّ اِلَی الله مِن صَلَوه ألْفَی رَکْعَه؛ اگر کسی یک لقمه حرام را ترک کند، آثار و ثوابش بهتر از 2هزار رکعت نماز مستحبی است با شكمی كه پر از غذای حرام است». كسی كه شكمش پر از حرام است، نمازش قبول نمی‌شود، نه نماز واجبش و نه مستحبش. در روایات متعددی داریم اگر کسی یک لقمه حرام بخورد تا 40روز عباداتش مقبول نیست. زن و فرزندی كه به آنان غذای حرام می‌دهم، در روز قیامت از من شکایت می‌کنند و عبادات من هم هیچ اثری ندارد. انسانی كه می‌خواهد متقی باشد، ابتدا باید حق‌الناس را بپردازد و چیزی از حقوق مردم بر گردنش نباشد. اگر نمی‌توانم فعلاً حق آن‌ها را بپردازم، باید تصمیم بگیرم بعد بپردازم و آن موقع می‌توانم لباس تقوا بپوشم و روح تقوا در وجود من جلوه‌گر شود.
 حضرت فرمودند: رد كردن یک درهم از حق‌الناس، در نزد خدا بهتر از 70حج مقبول است.