​​​​​​​ارتباط سازنده یعنی کار را بدتر نکنیم. کار را خراب‌تر نکنیم. بتوانیم اثر مثبت روی طرف مقابل بگذاریم، در ضمن اثر منفی از اونگیریم. در یک ارتباط سازنده و مؤثر، مهرورزی پایه مهمی است ... یکی از آثار مهرورزی حلم است. حلم یعنی اینکه صبر اجتماعی داشته باشید. چون صبر گاهی جنبه فردی دارد. فرض کنید هوا خیلی سرد است، هوا خیلی گرم است... انسان صبر می‌کند... اما یک صبری داریم در مقام برخورد با دیگران. بچه ما اذیت می‌کند...اختلافی ایجاد شده است... اینجا می‌گویند حلم بسیار لازم است و این حلم با محبت رابطه دارد. یعنی وقتی من یک کسی را دوست دارم بیشتر او را تحمل می‌کنم... عزیزانی که در خانه خود کودکی دارند متوجه می‌شوند. گاهی بچه موی صورت پدر، موی سر پدر را می‌کشد ولی آن‌ها می‌خندند، تحمل می‌کنند... کسی که تحمل او نسبت به برادران دینی خود بالاست و تحمل می‌کند این را انسان با حلم می‌گویند. در روایت داریم «الْحِلْمُ نِظَامُ أَمْرِ الْمُؤْمِن‏» می‌گوید اگر حلم نباشد، اصلاً امور مؤمن سامان پیدا نمی‌کند. یعنی آدم گیج می‌شود، به هم می‌ریزد. ما وقتی از حلم می‌گوییم یعنی 
برآشفته نشوید. یعنی با حوادث احساسی برخورد نکنیم. عصبانی نشوید که به قول امیر المؤمنین(ع) عصبانیت نوعی دیوانگی است... یعنی دیگر عقل آدم درست کار نمی‌کند. حضرت می‌گوید دلیل آن این است که وقتی عصبانیت تمام می‌شود پشیمان می‌شوی. فرمود اگر کسی هم عصبانی شد و بعد از آن پشیمان نشد، بداند که دیوانگی او مستحکم شده است... در روایت داریم «الْحِلْمُ تَمَامُ الْعَقْل‏» یعنی وقتی عقل انسان کامل می‌شود نتیجه آن حلم است... پس عقل قرار است ببندد و مدیریت کند و کنترل کند هر چه را که خدا داده است... شهوت خوب است ... غضب خوب است به شرطی که عقل آن‌ها را مدیریت کند... عاطفه خوب است به شرطی که عقل آن را مدیریت کند، که از حد نگذرد... امید خوب است به شرطی که عقل آن را مدیریت کند که تبدیل به خوش‌خیالی نشود... نگرانی خوب است به شرطی که عقل آن را مدیریت کند، تبدیل به ترس زمینگیر کننده نشود. چون اگر نگران باشیم، تدبیر و مراقبت می‌کنیم...