آیت‌الله جاودان
موعظه
همنشینی با فرشتگان
حضرت باقر(ع) فرمودند: اصحاب پیامبر محضر ایشان عرض کردند: یا رَسولَ الله نخافُ عَلینا النـّفاق؛ ما از اینکه منافق باشیم، درمورد خودمان می‌ترسیم. لمَ تخافونَ ذلک؟ چرا می‌ترسید؟ إذا کنـّا عِندَک فذکـّرتنا وَ رَغـّبتنا وَ جـِدنا و نسینا عَن الدّنیا؛ وقتی خدمت شما هستیم، شما ما را به یاد خدا و قیامت می‌آوری، برای ما یاد می‌کنی، قیامت و حساب و کتاب را به ما تذکر می‌دهی و به آخرت ترغیب می‌کنی. می‌گویی کار کنید، این کار کردن به نفع شماست، از دنیا دل می‌کنیم. زَهِدنا حَتی کأنـّا نعایِن الآخِره وَ الجَنـّه و النـّار؛ زمانی که خدمت شما هستیم آن‌قدر حالمان عوض می‌شود مثل اینکه بهشت جلویمان است. آخرت جلویمان است. کأنـّا نعایِن الآخِره وَ الجَنـّه و النـّار؛ مثل اینکه داریم می‌بینیم. اما فإذا خَرَجنا مِن عِندِک؛ وقتی از خدمت شما به خانه نزد زن و بچه می‌رویم، فَشَممنا الأولاد وَ رَأینا العیال؛ مثلاً بچه کوچک را در بغل می‌گیریم و می‌بوییم، زن و بچه و اهل و عیال را می‌بینیم، یَکادُ أن نـُحَوّل عن الحال التی کنـّا عَلیها عِندک؛ حالمان تغییر می‌کند، همان آدم معمولی می‌شویم. حتـّی کأنـّا لم أکـُن عَلینا شَیء مثل اینکه هیچ خبری نیست. أتخافُ عَلینا أن یَکونَ ذلک نِفاقاً؟ آقا نمی‌ترسید این تغییر حالات ما نفاق باشد؟ فقال لهم رسُولُ الله کلـّا؛ نه این نفاق نیست. إنَّ هذه خُطواتُ الشَیطان؛ این حالتی است که شیطان چند قدم می‌آید نزدیک شما. نزدیک‌تر می‌شود. فیُرَغـّبُکم فی الدّنیا؛ شما را به دنیا ترغیب می‌کند. علاقه دنیا را در دلت زنده می‌کند. والله لو تدومونَ علی الحالة التی وَصَفتم أنفسَکم بها؛ اگر بر آن حالتی که گفتید دیگر دنیا برایتان هیچ قیمتی ندارد، همه‌اش آخرت است، مثلاً عشق و علاقه به شما، به خدا، به آخرت و به بهشت است مداومت کنید لـَصافحَتکمُ المَلائِکة؛ ملائکه می‌آیند با شما مصافحه می‌کنند، همنشین فرشتگان می‌شوید، بر آب‌ها راه می‌روید. آن‌هایی که روی زمین طی الارض می‌کنند یک درجه دارند، آن کسی که روی آب راه می‌رود، درجه بالاتری دارد. آن کسی که روی آسمان راه می‌رود درجه بالاتری دارد. چنین کسی در بین اصحاب حضرت عیسی(ع) بود. شوخی نیست، واقعیت داشته. برای ما خیلی شوخی است. امام فرمود آن‌ها می‌توانستند روی آب راه بروند. اگر یقینشان بیشتر بود، بر آسمان هم راه می‌رفتند. اگر یقین بیشتر بود چه می‌شد؟ اگر بر آن حالی که شما گفتید مداومت داشتید فرشتگان با شما مصافحه می‌کردند؛ وَ مَشیتم علی الماء؛ بر آب‌ها راه می‌رفتید.
حضرت باقر(ع) فرمودند: اصحاب پیامبر محضر ایشان عرض کردند: یا رَسولَ الله نخافُ عَلینا النـّفاق؛ ما از اینکه منافق باشیم، درمورد خودمان می‌ترسیم. لمَ تخافونَ ذلک؟ چرا می‌ترسید؟ إذا کنـّا عِندَک فذکـّرتنا وَ رَغـّبتنا وَ جـِدنا و نسینا عَن الدّنیا؛ وقتی خدمت شما هستیم، شما ما را به یاد خدا و قیامت می‌آوری، برای ما یاد می‌کنی، قیامت و حساب و کتاب را به ما تذکر می‌دهی و به آخرت ترغیب می‌کنی. می‌گویی کار کنید، این کار کردن به نفع شماست، از دنیا دل می‌کنیم. زَهِدنا حَتی کأنـّا نعایِن الآخِره وَ الجَنـّه و النـّار؛ زمانی که خدمت شما هستیم آن‌قدر حالمان عوض می‌شود مثل اینکه بهشت جلویمان است. آخرت جلویمان است. کأنـّا نعایِن الآخِره وَ الجَنـّه و النـّار؛ مثل اینکه داریم می‌بینیم. اما فإذا خَرَجنا مِن عِندِک؛ وقتی از خدمت شما به خانه نزد زن و بچه می‌رویم، فَشَممنا الأولاد وَ رَأینا العیال؛ مثلاً بچه کوچک را در بغل می‌گیریم و می‌بوییم، زن و بچه و اهل و عیال را می‌بینیم، یَکادُ أن نـُحَوّل عن الحال التی کنـّا عَلیها عِندک؛ حالمان تغییر می‌کند، همان آدم معمولی می‌شویم. حتـّی کأنـّا لم أکـُن عَلینا شَیء مثل اینکه هیچ خبری نیست. أتخافُ عَلینا أن یَکونَ ذلک نِفاقاً؟ آقا نمی‌ترسید این تغییر حالات ما نفاق باشد؟ فقال لهم رسُولُ الله کلـّا؛ نه این نفاق نیست. إنَّ هذه خُطواتُ الشَیطان؛ این حالتی است که شیطان چند قدم می‌آید نزدیک شما. نزدیک‌تر می‌شود. فیُرَغـّبُکم فی الدّنیا؛ شما را به دنیا ترغیب می‌کند. علاقه دنیا را در دلت زنده می‌کند. والله لو تدومونَ علی الحالة التی وَصَفتم أنفسَکم بها؛ اگر بر آن حالتی که گفتید دیگر دنیا برایتان هیچ قیمتی ندارد، همه‌اش آخرت است، مثلاً عشق و علاقه به شما، به خدا، به آخرت و به بهشت است مداومت کنید لـَصافحَتکمُ المَلائِکة؛ ملائکه می‌آیند با شما مصافحه می‌کنند، همنشین فرشتگان می‌شوید، بر آب‌ها راه می‌روید. آن‌هایی که روی زمین طی الارض می‌کنند یک درجه دارند، آن کسی که روی آب راه می‌رود، درجه بالاتری دارد. آن کسی که روی آسمان راه می‌رود درجه بالاتری دارد. چنین کسی در بین اصحاب حضرت عیسی(ع) بود. شوخی نیست، واقعیت داشته. برای ما خیلی شوخی است. امام فرمود آن‌ها می‌توانستند روی آب راه بروند. اگر یقینشان بیشتر بود، بر آسمان هم راه می‌رفتند. اگر یقین بیشتر بود چه می‌شد؟ اگر بر آن حالی که شما گفتید مداومت داشتید فرشتگان با شما مصافحه می‌کردند؛ وَ مَشیتم علی الماء؛ بر آب‌ها راه می‌رفتید.