فایده مهم و اساسی که توبه دارد، تأثیر برجسته در استجابت دعاست. پس از تحقق توبه، به سبب طهارت روحی که نصیب تائب شده است، به خدای خویش نزدیک می‌شود و می‌تواند خود را در مجاورت خداوند رحمان حس کند. خداوند هیچ گاه از بندگان خود دور نمی‌شود و همواره از رگ گردن به آدمیان نزدیک‌تر است: «نحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرید»
ولی این گناهان و اعمال زشت آن‌هاست که میان آنان و خداوند فاصله می‌اندازد و حجابی ایجاد می‌کند که مانع استجابت دعا و بهره‌مندی از فیوضات ربانی می‌شود. 
در واقع هنر توبه در آن است که موانع مهم استجابت دعا را رفع می‌کند؛ موانعی که انسان را از دریافت رحمت بی‌منتهای پروردگار متعال محروم کرده، وگرنه خداوند متعال عهد فرموده است دعای بندگان را اجابت کند. بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مانع استجابت دعا، گناه است. از این ‌رو قاطعانه می‌توان گفت: پس از توبه، یعنی هنگامی که انسان پاک و پاکیزه می‌شود و گناهی در پرونده اعمال او باقی نمی‌ماند، دعای او مستجاب است. معنا ندارد که گناه در زندگی آدمی نباشد و دعای او مستجاب نشود. عدم استجابت دعا پس از توبه هم مخالف حکمت الهی است و هم با صراحت قرآن کریم مبنی بر اجابت قطعی دعا، منافات دارد.