تمام ادوار بازی‌های المپیک، متناسب با اوضاع زمانه، درگیر حواشی مختص به خود بوده است. المپیک این روزهای پاریس نیز از این قاعده مستثنا نیست. با این حال در این دوره به نظر حاشیه بر متن غلبه کرده است؛ چنان‌که صدای اعتراض بسیاری از ورزشکاران و حتی کارشناسان حوزه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، ورزشی و... را هم درآورده است.
از یک سو وضعیت آشفته داخلی فرانسه بر این ماراتن ورزشی اثر گذاشته و از سوی دیگر از آنجایی که سیاست کلی پاریس همسو با ایالات متحده و جهان غرب تعریف شده، برخی اقدامات دولت مکرون چالش‌برانگیز شده است. افتتاحیه بازی‌ها در زیر باران، آغاز مراسم با حضور همجنس‌بازان، نمایش صحنه‌هایی از مناسک شیطان‌پرستی یا نمایش‌هایی که توهین به مقدسات مسیحیان تلقی شد تا حدی افتضاح به بار آورد که صدای اعتراض اسقف‌های کلیساها و حتی مقامات ورزشی اروپایی مانند رئیس لالیگای اسپانیا را بلند کرد. ضعف در نحوه مدیریت برگزاری مسابقات ازجمله اختلال در سیستم حمل‌ونقل عمومی شهر پاریس و همچنین معایب هتل‌های محل اقامت ورزشکاران نیز نمونه‌های دیگری از حواشی این دوره مسابقات المپیک است.
از آنجایی که ورزش فارغ از رقابت معمول، به نوعی میدانگاه پیوند ملت‌ها و ایجاد ارتباط عاطفی فراتر از تشریفات رسمی و قانونی میان دولت‌ها تلقی می‌شود، طبعاً از مسابقات المپیک نیز چنین انتظاری می‌رود. همچنین سعی بر آن بوده و یا حداقل در ظاهر این‌گونه ادعا شده که مناسبات سیاسی کمترین تأثیر را بر این‌گونه مسابقات بگذارد. اما روند بازی‌های المپیک پاریس دستخوش انگاره‌های سیاسی-ایدئولوژیک شده که به‌شدت این ماراتن ورزشی را تحت شعاع قرار داده است؛ به طور نمونه حضور نداشتن ورزشکاران کشور روسیه به دلیل تحریم اعمال شده توسط مسئولان و میزبان برگزاری بازی‌ها و در سوی مقابل، حضور ورزشکاران رژیم صهیونیستی باوجود مخالفت‌های گسترده مردمی، گواه این مدعاست. اکنون این پرسش از سوی جامعه جهانی مطرح است چرا دنیای غرب ورزشکاران روس را به دلیل جنگ اوکراین چنین مؤاخذه و از حضور در مسابقات محروم می‌کند، اما همزمان پیش پای ورزشکاران رژیم صهیونیستی که حکومتشان روزانه با بمباران مناطق مسکونی در نقاط مختلف غزه، ده‌ها زن و کودک را به شهادت می‌رساند فرش قرمز پهن می‌کند. 
این رویکرد دوگانه دقیقاً خلاف تبلیغاتی است که مسئولان غربی برای بازی‌های المپیک کرده و می‌کنند. جالب‌تر اینکه بیشتر دولت‌های غربی به تجاوزات آشکار رژیم صهیونیستی اعتراف کرده‌اند ولی حاضر به اعمال محدودیت یا تحریمی حتی در حوزه‌ ورزشی نیستند. با این حال، افکار عمومی کشور‌های غربی به‌خصوص اروپایی پس از عملیات طوفان‌الاقصی درخصوص مسئله فلسطین آگاه شده و عملاً صدای اعتراض مردمان مظلوم فلسطین شده‌اند. شعار «جای آدمکش در المپیک نیست» مصداق بارز آگاهی و مبارزه مدنی جامعه روشنفکر اروپایی با تفکرات صهیونیستی تئوریزه شده در ساختار رسمی دولت‌های
 قاره سبز است.