روستایی که به جای آسفالت باید از روی آب رد شد
روکش جاده‌ای این مسیر به جای آسفالت، آب است که در برخی جاها، مسیر بازتر و در برخی جاها مسیر باریک‌تر می‌شود و باید از میان انبوه درختان جنگلی عبور کرد. بیشتر مسیر این جاده آبی یک‌طرفه است و اگر خودرویی از مقابل بیاید، باید یکی از خودروها عقب‌تر برود و یا دقایقی خودرو خود را اندکی به طرف جنگل بکشاند.

جاده‌ای از جنس آب
روستای ایوند یک جاده باغی است که در حدود 5/1 کیلومتر به‌ صورت آبی است. منشأ اصلی این آب از هفت چشمه بالادستی تأمین می‌شود که در روستای اَلینجه از توابع مرند قرار دارد. آب این جاده به باغات در مسیر انتقال می‌یابد و در فصل زمستان نیز به سد امند منتقل می‌شود.
روستای ایوند با ۳۶۰ خانوار دارای هزار و 300 نفر جمعیت است و شغل ۹۰ درصد آن‌ها کشاورزی است. این روستا به‌ طور متوسط در هفته پذیرای ‌هزار تا هزار و 500 گردشگر است. جاده ورودی روستا در نوع خود بی‌نظیر است و نمونه مشابهی از آن در کشور وجود ندارد. روستایی که از سال ۱۳۸۵ به عنوان یک روستای گردشگری معرفی شد.
بیشتر اهالی روستا با اسب و الاغ از این مسیر عبور می‌کنند و کاری با رفت و آمد خودروها در جاده‌ باریک آبی‌شان ندارند، اما از اینکه برخی از گردشگران رعایت نمی‌کنند و طبیعت بکر روستایشان را با زباله زشت می‌کنند گلایه دارند. 

روستای آب گرفته
زیر باغ‌های این روستا آب جریان دارد. اگر یک متر از زمین را حفر کنید، آب از آن خارج می‌شود و حتی در برخی از نقاط روستا با نیم متر حفاری به آب می‌رسید. یک جورهایی انگار روستا را آب برداشته در حالی که اینجا جای بسیار مناسبی برای زندگی کردن است، به همین دلیل خانه‌های اینجا را از جنس بتن و با کمی ارتفاع از زمین می‌سازند.

ایوند 700ساله
فراوانی آب تنها در یک روستای شهرستان شبستر عجیب به نظر می‌رسد، گویی نعمت آب به روستای ایوند ارزانی شده است. در این روستا سنگ بزرگی بوده که آن را تزئین کردند و کاوش‌ها نشان می‌دهد ۷۰۰ سال پیش این روستا وجود داشته است. غارهایی در ایوند وجود دارد که قدمت آن به ۸۰۰ سال پیش برمی‌گردد.
فراوانی آب هیچ مشکلی برای روستا و اهالی آن ایجاد نمی‌کند و خودروها در اینجا از داخل آب حرکت می‌کنند و فقط مسیرهای داخل روستا آسفالت است و بقیه مسیرها به دلیل فراوانی آب امکان آسفالت کردن ندارد.

همچون ونیز
روستای ایوند به ونیز شهرت دارد؛ جزیره‌ای در شمال ایتالیا که رفت و آمد مردم در آن با قایق صورت می‌گیرد و این شاید تنها تفاوت آن با روستای ایوند باشد، زیرا سطح آب در این روستا پایین است و مردم با پای پیاده یا خودرو از جریان آب عبور می‌کنند. 
البته فقط ایوند به ونیز ایران شهره نیست و روستای «سراخیه» در دل تالاب شادگان در استان خوزستان که اهالی برای تردد و جابه‌جایی از قایق یا بلم‌های باریک استفاده می‌کنند خیلی بیشتر به این نام معروف است.

هدیه به روستاهای دیگر
فراوانی آب در ایوند به قدری است که در سال‌های گذشته به برخی از روستاهای اطراف آب‌رسانی می‌کرد. پیش‌تر آب از روستای ایوند به چهار روستا منتقل می‌شد، ولی در حال حاضر آب روستا در فصل تابستان کم می‌شود و آب به چهار روستا نمی‌رسد.به گزارش همشهری آنلاین، در اطراف روستای ایوند یک سد خاکی به نام امند وجود دارد که آب از روستا به این سد سرازیر می‌شود، به طوری که یک فضای تفریحی برای گردشگران ایجاد شده است.بد نیست بدانید آب روستا خاصیت درمانی هم دارد و برای آرتروز و رماتیسم مناسب است. 

تالاب شادگان 
محصولات باغات روستای ایوند زبانزد است به ویژه سیب آن. هر چند محصولاتی چون گردو، هلو، گوجه سبز، سیب و زردآلو در این روستا زیاد است اما محصول سیب این روستا در کشور معروف است.
بد نیست اگر بدانید به جز ایوند روستای دیگری هم به نام «سراخیه» در استان خوزستان تنها روستایی است که بیشترین شباهت را به جزیره ونیز در ایتالیا دارد. روستایی روی آب که اهالی آن برای تردد از قایق یا بلم‌های باریک استفاده می‌کنند همچون اهالی و گردشگران در ونیز. میان خانه‌های سنتی روستای سراخیه از نی، گل و خشت ساخته شده و در میان تالاب شادگان قرار گرفته است، درست در همسایگی اهواز.
در این روستا مهاجرت کمتر صورت می‌گیرد، اهالی سراخیه، روستای خود و زندگی در کنار تالاب را به مهاجرت ترجیح می‌دهند. بسیاری از جوانان سراخیه با ماندن در روستا و ازدواج‌های بومی سبب افزایش جمعیت بومی آن نیز شده‌اند. معماری این روستا با دستان مردم بومی منطقه ساخته می‌شود و از این جهت اهمیت زیادی دارد. این معماری در امتداد معماری سنتی منطقه است.