با وجود اینکه هسته مرکزی داستان یک ظرفیت بالقوه برای خلق یک تراژدی نفس‌گیر و جذاب را دارد اما «بی‌بدن» با نوع پرداخت و روایت داستان و ضرباهنگ کند و خالی از هیجان خود، به نوعی اصل سوژه را ذبح کرده است. فیلم‌نامه «بی‌بدن» توسط کاظم دانشی نوشته شده؛ نویسنده و فیلم‌سازی که دو سال پیش با «علف‌زار» یک پرونده قضایی مشهور را به خوبی به تصویر درآورد و یک فیلم دادگاهی جان‌دار ساخته بود. براساس سابقه دانشی می‌توان گفت او درک درستی از موقعیت، درام و خلق تراژدی و سوار کردن التهاب و تنش بر فیلم‌نامه را دارد، اتفاقی که در «بی‌بدن» کمتر شاهد آن هستیم و شخصیت‌پردازی درستی از کاراکترها هم نمی‌بینیم. احتمالاً همین مسئله هم تا حدود زیادی بازی برخی از بازیگران فیلم را زیر سایه می‌برد. شاید در مقاطعی سروش صحت، الناز شاکردوست و نوید پورفرج گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند اما فقر یک فیلم‌نامه جذاب دست آن‌ها را هم برای خلق شخصیت‌های عمیق‌تر بسته است. 
نکته دیگر در این فیلم تسلط قصاص بر اصل جنایت است، به گونه‌ای که کلیدواژه اصلی «بی‌بدن» قصاص و مهم‌تر از آن شرایطی است که می‌تواند روی تصمیم اولیای دم بر اجرای حکم تأثیر بگذارد و آن‌ها را با خود همسو یا مخالف کند. یکی از پرونده‌های قضایی که بسیاری نتیجه آن را متأثر از فضای رسانه‌ای به وجود آمده می‌دانستند پرونده اعدام ریحانه جباری بود که به دلیل فشارهای رسانه‌ای و تشکیل کمپین‌های مختلف اما نتیجه‌ای خلاف میل حامیان بخشش داشت. اتفاقی که در «بی‎بدن» هم به تصویر درآمده و فشارهای رسانه‌ای و فضای مجازی را در تحریک احساسات خانواده مقتول بی‌اثر نمی‌داند. گرچه یکی از نقاط ضعف فیلم را هم می‌توان در غیبت فضای مجازی و رسانه‌ای و تأثیرات آن‌ها دانست که فقط در چند دیالوگ به آن‌ها اشاره شده است.
کارگردان در «بی‌بدن» تمام تمرکزش را بر شرایطی گذاشته که وزنه را به سمت قصاص یا بخشش سنگین می‌کند و این پرونده جنایی همچنان با ابهاماتی باقی می‌ماند و با وجود بدست آوردن کدهای جدیدی در این قتل توسط بازپرس پرونده اما هیچ تلاشی برای پیگیری آن نمی‌شود و اتفاقاً یکی از گره‌های اصلی این جنایت را که می‌توانست نقطه عطف فیلم باشد در سکانس  پدر و پسر در اتاق ملاقات زندان است که مطلقاً بی‌کارکرد باقی می‌ماند.

خبرنگار: کریمی