ابتدا در کفشداری خدمت می‌کردم و زمانی که اعلام کردند برای خیاط‌خانه حضرت به خیاط نیاز دارند، فرم پر کردم و از آن موقع تاکنون به خیاطی در حرم مطهر می‌پردازم.
همه ما خانم‌ها خودمان را خدمتگزار حضرت زهرا(س) می‌دانیم و سعی ما بر این است ذره‌ای از ارادت خود به ایشان را در دوخت چادر‌هایی که یادگار ایشان است، نشان دهیم، هر چادر‌ی که دوخته می‌شود و بر سر زائران و یا خادمان حضرت قرار می‌گیرد همراه با او به زیارت می‌رود، از این حیث برای ما بسیار اهمیت دارد که با ظرافت و دقت بیشتری دوخته شود.
ارادت ما به حضرت رضا(ع) به‌قدری است که گاه بیشتر از ساعت خدمت می‌مانیم تا دوخت چادرها تمام شود و در اختیار زائران قرار گیرد. اینجا خستگی معنای خودش را از دست می‌دهد و همه وجودمان مملو از عشق به این حضرات است.
حضور ما در حرم مطهر و خدمت به زائران آقا امام رضا(ع) در واقع شروعی برای همه هفته است. توفیق خدمت به آقا برکتی است که از ایشان به ما رسیده و به لطف ایشان زمانی که اینجا حاضر می‌شویم و به زائران و خدام خدمت می‌کنیم، در واقع برکتی برای کل هفته‌مان است و با حضور در اینجا برای روزهای آینده آماده می‌شویم.
خیاطی کردن در حرم مطهر رضوی با هیچ جا قابل مقایسه نیست؛ حتی نمی‌توانیم این حس را توصیف کنیم. بعضی روزها که پذیرشمان کمتر است، ناراحت هستیم. برای ما خدمت به زائران است که لذت‌بخش است و آن را هدیه‌ای از جانب امام رئوفمان می‌دانیم، اینکه به ما اجازه داده شده خدمتگزار زائران و خدام ایشان باشیم توفیقی است که نصیبمان شده و باید از آن نهایت بهره را ببریم.
از ابتدای ورودمان به خیاط‌خانه تا لحظه‌ای که از اینجا خارج می‌شویم دعا و زیارت زمزمه می‌کنیم و با هر کوکی که می‌زنیم ذکری را بر لب جاری می‌کنیم. در همه این لحظات تا زمانی که پارچه چادری به دست‌ ما می‌رسد و دوخته و آماده می‌شود یاد خدا و ائمه اطهار(ع) همراه ماست، از این رو این چادر‌ها با بقیه چادر‌ها فرق می‌کنند.
 
خدمت برای من آغازی دوباره است 
مهری صالحیان، از دیگر خادمان خیاط‌خانه حضرت نیز از روز‌های خدمتش می‌گوید، بیش از ۲۰ سال است خیاطی می‌کند و آرامش این روزهای زندگی‌اش را مدیون حضرت رضا(ع) است: هر روزی که قرار است برای خدمت بیایم، روز قبل را برای خودم آخر هفته تصور می‌کنم تا حضورم در حرم منور امام رضا(ع) آغاز هفته جدید و روزهای جدیدی باشد.
از کودکی که به زیارت می‌آمدم خدمت به زوار برایم شبیه یک آرزو بود و همیشه در دلم حسرت خادم حضرت شدن وجود داشت تا اینکه به صورت ناباورانه‌ای خودم هم ردای سبز خدمت را بر تن کردم و توفیق خدمت نصیب من و خانواده‌ام شد.
همیشه دنبال نشانه‌ای بودم تا بدانم آقا حواسشان به من است. همان ابتدای خدمت که نخستین روز خدمتی برایم شنبه خورده بود، فهمیدم قرار است هر روز آمدنم به اینجا شروعی تازه برای روزهای دیگر هفته باشد.
در خیاط‌خانه حرم مطهر رضوی به ما توفیق خدمت‌رسانی به زائران و خدام داده شده؛ توفیقی که نصیب هر کسی نمی‌شود. اینکه خدمتگزار خادمان حرم مطهر رضوی باشیم سعادتی است که نصیبمان شده است.
وقتی می‌بینیم دختران کم‌حجابمان چادرهایی که ما دوخته‌ایم را بر سر می‌گذارند، دلمان آرام می‌گیرد و دعا می‌کنیم خود آقا محافظشان باشند. اینکه دختران ما با هر تفکری، زمانی که به حریم رضوی نزدیک می‌شوند برای نگهداشتن حرمت این فضا با افتخار چادر بر سر می‌گذارند، ما را ترغیب می‌کند با اشتیاق دوچندانی چادر بدوزیم و در اختیار این عزیزان قرار دهیم.
گاه پیش آمده عزیزی از دنیا رفته و باز هم برای خدمت آمده‌ام و آن روز را به نیابت از ایشان خدمت کرده‌ام. اگر ایمان داشته باشیم حضرت جواب می‌دهند و به این یقین برسیم، ایشان در کمترین زمان ممکن حاجتمان را برآورده می‌کنند.
اینجا در کنار خانواده خودمان، خانواده رضوی هم داریم، خانواده‌ای که وجه اشتراکشان عشق و ارادت به حضرت رضا(ع) است.
 
تنها آرزویم خدمت به امام زمان(عج) است
فاطمه باقرپور، دیگر خادمیار خیاط‌خانه حرم که به‌تازگی آمده نیز از حس و حالش می‌گوید و از اجابت خواسته‌ای که هنوز هم برایش باورپذیر نیست. او همان‌طور که از لحظه‌ آمدنش به حرم مطهر رضوی و پوشیدن لباس سبز خدمت می‌گوید، اشک از چشمانش جاری می‌شود و با بغض از ارادتش به حضرت رضا(ع) می‌گوید.
«یک روز که برای خواندن نماز به مسجد رفته بودم فراخوان برای خیاط‌خانه حرم مطهر رضوی زده بودند؛ من هم نام‌نویسی کردم و تا این لحظه هنوز هم باورم نمی‌شود خادم حضرت رضا(ع) شده‌ام.
اگرچه سالیان سال است خیاطی می‌کنم اما خدمت برای زائران حضرت رضا(ع) خیلی متفاوت است. روزی که فهمیدم آقا من را برای خدمت به زائرانشان پذیرفته‌اند سر از پا نمی‌شناختم، تنها آرزویم این است خدمت به حضرت رضا(ع) مسیری باشد برای خدمت به امام زمان(عج) و بتوانم در راه ایشان نیز خدمت کنم.
زمانی که می‌بینم چادری که دوخته‌ایم بر سر دخترانمان است، اشتیاقمان برای دوختن چادر بیشتر می‌شود و دلمان آرام می‌گیرد از اینکه با وجود عقاید و تفکرات مختلف، هنوز زنان و دخترانمان وقتی به زیارت می‌آیند معتقدند برای نگهداشتن حرمت حرم مطهر باید چادر بر سر بگذارند. ما هم تلاش می‌کنیم نهایت دقت و ظرافت را برای دوخت چادرها به کار ببریم.
همه لحظاتی که یک چادر را می‌دوزیم، از زمانی که پارچه چادری به دستمان می‌رسد تا وقتی که چادر آماده می‌شود،در حال ذکر گفتن هستیم و سعی می‌کنیم چادر‌ها را با ظرافت بیشتری بدوزیم تا دخترانمان علاقه بیشتری به پوشیدن چادر پیدا کنند.
هر کدام از خادمان خانم حرم که چادر از ما تحویل می‌گیرند با آن چادر به زیارت حضرت می‌روند و در حال خدمتگزاری به زائران حضرت هستند؛ چه سعادتی بهتر از اینکه خدمتگزار خادمان و زائرانی باشیم که هر کدام برای حاجتی می‌آیند».
 
دوختن چادر برای زائران افتخار است
نرگس قربانی دیگر خادمی است که با اینکه علاقه‌ای به خیاطی نداشته اما حالا خادم بخش خیاط‌خانه است؛ می‌گوید: سال‌هاست قالی‌بافی می‌کنم و خیاطی را تنها در حد راسته‌دوزی بلد بودم. زمانی که نام‌نویسی کردم و می‌خواستند محل خدمت را مشخص کنند آن را به حضرت سپردم تا محل خدمتم هم انتخاب ایشان باشد. به مرور و با کمک همکاران علاقه‌مند شدم و خوشحالم که چادر میراث به یادگار مانده حضرت زهرا(س) را می‌دوزیم و در ثواب زیارت زائران و خدام نیز شریک هستیم.
دوختن چادر خودش یک توفیق است که از حضرت رضا(ع) به ما رسیده و سعی می‌کنیم قدر این توفیق را بدانیم و خدمتگزار خوبی برای زائران و خادمان باشیم.
زمانی که اینجا هستم احساس می‌کنم امام رضا(ع) در کنارمان هستند. شاید در سال یک بار حرم می‌آمدم اما از زمانی که برای خدمت پذیرفته شدم و هفته‌ای یک بار برای خدمت می‌آیم تازه متوجه شدم چه روزهایی را از دست داده‌ و غافل از زیارت حضرت رضا(ع) شده‌ام.