​​​​​​​مسائلی هستند که انسان نباید به رفع آن‌ها دلخوش باشد. حاشیه نشینی، آلودگی هوا ، کودکان کار، کاهش اجاره بها مواردی از این قبیل هستند که مشخص نیست عده‌ای چرا اجازه رفع این مسائل را نمی‎دهند.
هر ساله در اواسط پاییز مسئله آلودگی هوا چند روزی به تیتر نخست رسانه ها تبدیل می شود و مسئولان از مرتبط و غیرمرتبط با این موضوع ، بیاناتی را تشریح و اکثر آن‌ها توپ را به زمین دیگران انداخته و مسئولیت را از خود ساقط می کنند و نهایت خروجی جلسات آن‌ها نیز به تعطیلی مدارس منجر می‌شود.
این در حالی است که طبق آمار، آلودگی هوا سالانه حدود 2/8 میلیارد دلار به کشور آسیب وارد می کند  که ۸۰۰ میلیون دلار آن مربوط به  بخش بهداشت و درمان است و  6/12 درصد مرگ‌های زودرس در ایران  نیز به علت آلودگی هوا رخ می دهد.
همچنین در پژوهش‌های مستقلی که در خصوص آلودگی هوا  انجام شده است، ۸۰ درصد منشأ آلودگی‌ هوا  مربوط به موتور سیکلت‌ها، خودروها و کامیون‌ها بوده است اما مشخص نیست چرا برای رفع این مسئله اقدام جدی و عملیاتی صورت نمی‌گیرد. حداقل در این زمینه می‌توان توسعه حمل و نقل عمومی و زیرساخت‌های لازم برای حمل و نقل پاک را در دستور کار قرار داد، اما متأسفانه آنچه شاهد هستیم سکوت مسئولان در برابر رشد ماشین‌های  تک‌سرنشین و افزایش تعداد خودروهای در حال تردد در سطح شهر است.
اینکه چرا همه سازمان‌ها و دستگاه‌های مرتبط با  مسئله  آلودگی هوا به صورت کلان یک بار برای همیشه دور یک میز نمی‌نشینند تا دلایل ایجاد این معضل را  به طور کارشناسی شده مورد بررسی قرار داده و برای رفع اساسی آن اقدام کنند جای بسی تأمل دارد.
بیشتر مسائلی که درگیر موضوع زمان و فرصت‌سوزی می‌شوند به تدریج از اولویت  خارج  شده و باوجود اینکه همانند یک غده سرطانی رشد و گسترش پیدا می‌کنند چاره‌ای برای رفع آن‌ها نیز اندیشیده نمی‌شود.
بدون تردید اگر در شرایط کنونی گام‌های مؤثری در زمینه  کاهش آلاینده‌های زیست محیطی از فضای  شهرهای صنعتی و بزرگ  برداشته نشود، در آینده  هر آنچه بودجه در این زمینه صرف شود، فایده‌ای نخواهد داشت و در مقابل صدمات و لطمه‌های آن‌ها بر حوزه‌های مختلف زیست اجتماعی بیشتر خواهد شد.