از دو روز پیش که رسانه‌ها با روش‌های مرسوم خود فهرست جدید تیم ملی را فهمیده بودند، زوم همه کارشناسان روی نام امید ابراهیمی بود. بازیکنی که کی‌روش لیست تیم ملی به جام جهانی را به خاطر او خالی گذاشت و پس از مصدومیت در سن ۳۷ سالگی هنوز تیمی برای بازی ندارد.
هر کدام این دلایل برای زیر سؤال بردن انتخاب قلعه‌نویی کافی است اما یک چیز را همه قبول دارند؛ اینکه در فوتبال اسم‌ها یا شناسنامه‌ها بازی نمی‌کنند. چه بسیار بازیکنان نامداری که در همین فوتبال خودمان در ۲۷ سالگی به پایان راه حرفه‌ای رسیدند و چه بسیار امثال کریس رونالدو که در ۳۹ سالگی هنوز می‌درخشند. در فوتبال این آمادگی جسمانی، حضور ذهن و روحیه است که ملاک ادامه مسیر بازیکن را به دست مربی می‌دهد. پپه در ۴۰سالگی هفته گذشته در لیگ قهرمانان گل زد و هنوز برای تیم ملی پرتغال بازی می‌کند.
وقتی کشورهای صاحب فوتبال با داشتن ده‌ها استعداد نامدار چنین می‌کنند، پس ما دیگر نباید قصاص قبل از جنایت کنیم. امید ابراهیمی اگر آماده باشد، بازیکن کارآمدی است و به درد تیم ملی می‌خورد. او در همین تیم ملی مصدوم شد و طبیعی است که تیم نداشته باشد اما میزان آمادگیش را چه کسی می‌داند؟
پس چه اتفاقی افتاده که این همه روی نام امید ابراهیمی موضع‌گیری می‌شود؟ در همین لیست سعید سحرخیزان هم هست، جوانی در ابتدای راه که در لیگ امسال خوش درخشیده اما آیا تضمینی هست که او هم بتواند به درد تیم ملی بخورد؟
حتی برای نامدارانی چون «سردار آزمون» یا «مهدی طارمی» هم هیچ تضمینی وجود ندارد. بهترین کار همین است که مربیان آن‌ها را در اردوهای مختلف دعوت و از نزدیک محک بزنند. سطح آمادگی جسمانی و کیفیت کار آن‌ها در تاکتیک‌های خود مقابل رقبای مختلف را ببینند و بسنجند. دعوت از یک بازیکن به اردوی تیم ملی پایان دنیا نیست.