ایجاد رقابت سالم و توجه به مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم در کنار توسعه سیاسی از عناصر مهمی است که برای افزایش حضور مردم در جامعه باید مورد توجه قرار گیرد. تشویق مردم به مشارکت با تبیین ولایت اجتماعی مردم، تقویت نظام آموزشی و استفاده مناسب از ابزار رسانه‌ای، شفاف‌سازی سازوکار انتخابات و مدیریت مناسب نارضایتی‌های احتمالی نیز از مهم‌ترین مطالباتی است که می‌توان از مجلس آینده داشت. اثرگذاری مردم در مشارکت سیاسی و اجتماعی ملزوماتی دارد که عمدتاً در ذیل گفتمان‌های جوان‌محور نهفته است.
بدیهی است مطالبه از مجلس در مقوله قانون‌گذاری برای حل مشکلات زنان نیز یکی از مهم‌ترین ارکانی است که می‌بایست در دستور کار جدی مجلس آینده قرار گیرد. در بسیاری از موارد سوای بحث نظارت، افرادی باید انتخاب شوند که این توان را داشته باشند تا در قانون‌گذاری برای حل مشکلات اساسی مباحث زن و خانواده طرحی نو داشته باشند. برای نمونه مسئله مطالبه در لایحه خشونت علیه زنان سال‌هاست مطرح و پیگیری‌های جدی انجام شده و شاهد بودیم پس از صرف زمان طولانی سرانجام این لایحه به صورت قانون مصوب شد و به کمک زنان کشور آمد.
حضور پررنگ اجتماعی زنان، مسئله‌ای است که در گفتمان انقلاب به صورت جدی مطرح است. زمانی حضرت امام(ره)، خانم دباغ را به عنوان فرمانده سپاه همدان منصوب کرد و ایشان در دوره‌های مختلف نیز نماینده مجلس می‌شود یا می‌بینیم نخستین ریاست کمیته امداد یک خانم بوده است. سال‌ها بعد الگوی سوم زن، توسط رهبر معظم انقلاب ضریب جدی به خود گرفت پس می‌توان گفت از نظر قانون‌گذار، حضور اجتماعی زنان بدون مانع است و مشکل قانونی جدی در مسیر راه زنان در عرصه اجتماع وجود ندارد. اما مشکل اینجاست سلیقه‌های فردی بر نوع خوانش از زنان، نحوه حضور زنان و نوع تعامل آنان با احزاب تحمیل می‌شود. مشکل آنجاست که احزاب بر خلاف امامین انقلاب زنان را به درستی باور ندارند. در دوره‌های مختلف گویا حضور زنان در لیست‌ها صرفاً برای بهره‌برداری حزبی بوده و البته مشکل اصلی‌تر آنجاست که خود جریان زنان نیز نتوانسته‌اند هم‌افزایی مؤثری داشته باشند و کارکرد مفید خود را به صورت دقیق و صحیح به جامعه نشان دهند.
دهه 70 بود که عده‌ای خدمت رهبر معظم انقلاب رسیدند و گفتند سهمیه‌ای حدود 30-20 درصد را در مجلس به زنان اختصاص دهیم. رهبر معظم انقلاب فرمودند چنانچه این کار محقق شود به ظلم به زنان منتهی خواهد شد؛ چرا که ممکن است زنان در دوره‌ای آن قدر شایستگی داشته باشند که بتوانند 70 درصد یا بیشتر کرسی‌های مجلس را تصدی کنند. واقعیت این است که کنش‌گری اجتماعی به ‌دلیل عدم خودباوری زنان به‌ درستی محقق و تصویرپردازی نشده است. باید گفت زنان نباید وابسته به احزاب رشد کنند بلکه باید آن قدر قوی باشند که نیاز به حمایت احزاب نداشته باشند و خودشان وارد سیستم شوند. پس بخشی از مشکلات به خوانش‌های ساختار و احزاب برمی‌گردد. 
البته باید تأکید کرد عدم حضور زنان در ساختار جامعه به‌ معنای عدم وجود زنان مؤثر و موفق نیست بلکه به ‌دلیل عدم معرفی درست زنان مؤثر توسط رسانه‌ها و اصحاب قدرت است. اصل این است که بر اساس فرمایشات رهبر معظم انقلاب، نسبت به گفتمان غرب ما باید طلبکار باشیم اما آن قدر روایت‌ها نسبت به کنش‌گری زن مسلمان ضعیف و مخدوش است که این مسئله به حاشیه رفته است. قطعاً ما بانوان اثربخشی داریم که در حد و اندازه حکمرانی هم هستند اما ما نتوانستیم به درستی آن‌ها را شناسایی و به ساختارهای حکمرانی معرفی کنیم.