از ابواب رحمت الهی و از بسترهای طبیعت بشر، رو آوردن به دعا و نیایش و مسئلت از درگاه باری‌تعالی است. دعا ارتباط با عالم غیب، عبور از حجاب‌های مادیات و رفتن به بطن و باطن عالم ملکوت است.بشر ظاهربین استقلالی برای اسباب این عالم تصور می‌کند. انسان بر اساس عادتی که کرده، هرگاه تشنه می‌شود آب می‌خورد یا وقتی گرسنه می‌شود غذا می‌خورد و تصور می‌کند آب او را سیراب یا غذا او را سیر کرده است. درحالی‌که آب و غذا نیست که ما را سیراب یا سیر می‌کنند بلکه سببیت این موارد به اراده خداوند است.خوب شدن انسان مشکل، اما خوب ماندن او مشکل‌تر است، بنابراین انسان دعای معصومین(ع) را می‌طلبد تا از مسیر حق عدول نکند.قلب انسان گمراه می‌شود، باید دعای غریق را زیاد بخواند، باید خود را به امام زمان(عج) به عنوان پناهگاه الهی بسپاریم، انسان با یک نگاه حرام، غیبت و حرکت حساب نشده در نگاه حضرت بی‌ارزش می‌شود.