همیشه هم طبل، سنج، کتل و علم لازم نیست برای عرض ارادت. همیشه هم لازم نیست زنجیر بزنی تا بگویی عاشق این خاندانی. شاید فکر کنی برای سینه زدن یک دست سالم می‌خواهی و برای هیئت‌رفتن پاهای سالم و قامت رعنا؛ اما سه‌شنبه ۲۱شهریور ماه کاروانی برای عزاداری دهه آخر صفر از چهارراه شهدا راهی حرم مطهر رضوی شد تا بگوید برای هیئت رفتن فقط یک دل می‌خواهی و دیگر هیچ! معلولان مؤسسه خیریه فیاض‌بخش، قلب‌هایشان را برداشتند و راهی شدند تا به پنجره فولاد حضرت مهربانی‌ها گره بزنند و دخیل ببندند تا به امانت پیش انیس‌النفوس بماند و آرام بگیرد. 
اتوبوس‌هایشان چهارراه شهدا را رد کردند و همان ابتدا جلو بازار مرکزی ایستادند. از شیشه‌ها بیرون را نگاه می‌کردند. مددکاران و پرستارانی که همراهیشان می‌کردند، درها را باز کرده و با کمک هم آن‌ها را سوار ویلچرهایشان کردند و یکی‌یکی در پیاده‌رو گذاشتند تا بقیه را سر و سامان دهند. صدای مداحی‌ها بلند شد. رهگذرانی که هر کدام به مسیری می‌رفتند، دور آن‌ها را گرفتند. شاید پاهایشان دیگر یارای رفتن نداشت وقتی دل‌هایشان پر کشید و چشم‌هایشان را بارانی کرد. 
بعضی‌ها با تلفن‌های همراه این لحظات را به یادگار برمی‌داشتند و عده‌ای با دیدن وضعیت هیئتی که با پای دل آمده بود، بغض کرده بودند. 
مسئول روابط عمومی و امور فرهنگی خیریه توان‌بخشی شهید فیاض‌بخش در این باره گفت: این هیئت با حدود ۲۵۰ مددجو و مددکار بیشتر از ۱۵ سال است در قالب هیئت امام هادی(ع) در دهه پایانی صفر به حرم مطهر امام رضا(ع) مشرف می‌شود.
سیده حشمت نبوی ادامه داد: این افراد دچار معلولیت‌های جسمی حرکتی مختلف هستند. 
او در میان حرف‌هایش به نکته‌ای اشاره کرد که فهمیدم این هیئت خیلی غریب است. افرادی که در شهر و دیار خود به خاطر معلولیت از خانواده دور افتاده‌اند و حالا به غریب‌الغربا(ع) پناه آورده‌اند. 
کم‌کم هیئت کامل شد و آرام آرام به سمت حرم حرکت کرد. خیلی از رهگذران هم تا مسیری با آن‌ها همراه شدند. همه، چه آن‌ها که روی ویلچر بودند، چه آن‌ها که روی پا حرکت می‌کردند، چه جوان و میانسال و حتی بچه‌های کوچک‌تر هیئت مثل طوبی و پارسا چشمشان به گنبد طلای امام رئوف(ع) بود و مداح جلو هیئت گاهی قصه کوچه‌های مدینه و چادر خاکی مادر را می‌گفت و زمانی در وسط گودی قتلگاه، ناله‌های حضرت زینب(س) را روایت می‌کرد. عکاس‌ها و خبرنگاران برای ثبت لحظات معنوی این هیئت گاهی روی زمین جلو ویلچرها زانو می‌زدند و گاهی تمام نقطه اوج تصاویرشان قطره زلالی بود که از گوشه چشمی روان می‌شد. 
به حرم مطهر که نزدیک شدیم اما نواها امام رضایی‌تر شد و سوز صداها بیشتر.
«قربون کبوترای حرمت امام رضا
قربون این همه لطف و کرمت امام رضا
یا علی موسی‌الرضا یا علی موسی‌الرضا
یا علی موسی‌الرضا میشه به من نگاه کنی؟
اون‌قدر رضا میگم تا دردمو دوا کنی
یا علی موسی‌الرضا یا علی موسی‌الرضا» 
هیئت با همه سختی به حرم مطهر رضوی رسید و پس از عبور از گیت بازرسی، وارد صحن و سرای غریب‌الغربا(ع) شد. زائران علی بن موسی‌الرضا(ع) برخی با بهت و تعجب و عده‌ای با محبت شاهد نجواهای عاشقانه این هیئت بودند. حالا همه با هم می‌خواندند یا علی موسی‌الرضا. خادمان امام رضا(ع) مسیرشان به سمت پنجره فولاد را باز کردند تا دل‌های شکسته‌شان را به آن دخیل ببندند و آرام شوند.
ویلچرها همه در یک ستون قرار گرفتند تا زیارت کنند. مانی پسر جوانی بود که اگرچه خانواده‌اش او را به مرکز فیاض‌بخش سپرده بودند؛ اما وقتی به پنجره فولاد رسید، به امام رضا(ع) گفت: «یا امام رضا فقط سلامتی خانواده‌ام رو میخوام. کاری کن همیشه سالم باشن». 
مؤسسه خیریه شهید فیاض‌بخش با بیش از ۵۸۰مددجوی مقیم و یک‌هزار و 200 مددجو خارج از مرکز، بزرگ‌ترین مرکز توان‌بخشی و نگهداری معلولان جسمی حرکتی کشور است. در این مرکز بیش از ۱۴۰طفل، ۷۰ محصل دختر و پسر و ۱۵دانشجو معلول حضور دارند. در این مؤسسه افزون بر نگهداری از آن‌ها خدمات درمانی، فیزیوتراپی، روان‌شناسی، آموزشی، فرهنگی، هنری و... برای تمامی مددجویان مرد و زن از شیرخوارگی تا کهنسالی ارائه می‌شود. معلولان در کارگروه‌های نقاشی، قرآن، خوشنویسی، موسیقی، داستان‌نویسی و فن بیان و تیم‌های ورزشی فعالیت می‌کنند.

خبرنگار: معصـومـه مـؤمنیــان