​​​​​​​از سوی دیگر فیلم‌های کودک و نوجوان از ژانرهای پرطرفدار در سینمای جهان است و بازار بین‌الملل خوبی دارد اما سینمای ایران به جز در عرصه انیمیشن، سهم چندانی از این بازار بدست نیاورده است. درباره اینکه چرا سینمای ایران از بازار جهانی فیلم‌های کودک و نوجوان سهمی ندارد با سیدجواد‌هاشمی، کارگردان آثار پرفروشی همچون «آهوی پیشونی سفید» و «تورنادو» گفت‌وگو کردیم. آخرین اثر او «جزیره فضایی (تورنادو2)» که اکنون روی پرده سینماهاست به دنبال استقبال مخاطبان به خصوص کودکان و خانواده‌هایشان، اکران خود را در نوروز ۱۴۰۲ هم ادامه خواهد داد. گفت‌وگوی ما با این فیلمساز را در ادامه می‌خوانید. 

فیلم‌های انیمیشن ما در بازار بین‌الملل، جایگاه خوبی پیدا کرده‌اند اما فیلم‌های کودک و نوجوان ما در بازار جهانی حضور جدی ندارند، به نظر شما این ژانر می‌تواند سهمی از بازار جهانی بدست بیاورد؟ 
بعید می‌دانم. ببینید انیمیشن در کشور ما، یارانه و حمایت‌های مربوط به خودش را دارد، آثاری مثل فیلشاه یا پسر دلفینی، انیمیشن‌های خوبی هستند ولی هنوز با استانداردهای جهانی فاصله دارند. همان فاصله‌ای که فیلم‌های من با فیلم‌های روز کودک جهان دارد. الان من در فیلم‌هایم از ویژوال افکت (جلوه‌های ویژه بصری) استفاده می‌کنم که هزینه آن برای یک فیلم سینمایی به اندازه ساخت دو فیلم سینمایی کودک است، پس ما همه تلاش خودمان را می‌کنیم ولی متأسفانه سینمای کودک بعید است که بتواند به فیلم‌های روز جهان در این حوزه برسد برای همین بازاری در عرصه بین‌الملل ندارد. ضمن اینکه از نظر مضمون و قصه هم باید حرف نو و جذابی داشته باشیم، اعتراف می‌کنم آثار من از جهت قصه، توان رقابت در بازار بین‌الملل را ندارد چون نویسنده فانتزی‌نویس نداریم. اگر من به ساخت فیلم‌نامه‌های ضعیفی که خودم می‌نویسم بسنده کردم چون نویسنده‌ای نداریم که در این ژانر بنویسد و توان نوشتن فیلم‌نامه‌ای با همه مختصات یک فانتزی تمام‌عیار و جذاب را داشته باشد. 

در بخش جلوه‌های ویژه چه وضعیتی داریم؟
در حد خودمان بد نیستیم. الان ویژوال افکت سینمای کودک ما نسبت به سینمای بزرگسال، پیشرفت خوبی داشته است. ما می‌توانیم بسیار جلوتر از این حرکت کنیم ولی آن قدر این حوزه پرهزینه است که هیچ تهیه‌کننده‌ای حاضر نمی‌شود ویژوال افکت کار کند. من برای «شهر گربه‌ها» انیمیشن ساختم ولی انیمیشنی که زنده و رئال باشد، بابت آن خیلی هزینه کردم. اگر قرار است سینمای ایران به ویژه در حوزه کودک و نوجوان رشد کند باید به آن کمک کرد. 

و اگر به سینمای کودک و نوجوان کمک نشود، سبد سینما از تنوع ژانری تهی می‌شود؟ 
سینمای ما خیلی وقت است که تهی شده، در این شرایط حتی ساخت فیلم کمدی هم سود ندارد. اگر یک فیلم کمدی 60 میلیارد تومان بفروشد، یک سوم این رقم به تهیه‌کننده می‌رسد. الان یک فیلم کمدی را کمتر از 25 میلیارد تومان می‌توان ساخت؟ حتی پرفروش‌ترین فیلم گیشه هم هزینه‌های تولیدش را درنمی‌آورد. هر فیلمی از زمانی که تولید می‌شود تا زمانی که به اکران می‌رسد در مقایسه با تورم، ضرر هنگفت می‌کند. سینما در بخش خصوصی کاملاً ورشکسته است. 
در بخش دولتی هم اعمال سلیقه می‌شود و این ظلم به سینمای کشور است. ضمن اینکه مسئولان دوست ندارند سینمای خصوصی رشد کند همان طور که علاقه‌ای به رشد تلویزیون خصوصی ندارند. به همین دلیل سینمای خصوصی کاملاً شکست می‌خورد و این واقعیت تلخی است. سازوکار برای تولید و عرضه، طوری نیست که امیدی به این سینما داشت.

سینمای کودک هم سینمای پرریسکی در بازگشت سرمایه است به ویژه در رقابت با کمدی‌ها؟
همین طور است، هیچ کدام از فیلم‌های من به دلیل هزینه‌های بالای تولید، توجیه اقتصادی ندارند ولی دلم به این خوش است که تهیه‌کننده و سازنده فیلم‌هایی بودم که در سینمای کودک و نوجوان ایران جایش خالی بود و کسی سراغ ساخت این آثار نمی‌آمد، این اتفاق من را آرام می‌کند.

خبرنگار: زهره کهندل