در طول تبلیغم افرادی را می‌شناختم که به مردم نیکی کرده‌اند؛ یعنی مشکل مردم را با پول حل کرده، دین آن‌ها را پرداخته و بیمارشان را درمان کرده‌اند. پس از سال‌ها که پیش این نیکوکار آمده‌اند، شاهد بودم می‌گفتند پولی که به ما دادی، قرض خانه‌مان را یک‌جا به بانک پرداختیم و حالا خدا برایمان زمینه فراهم کرده، وضعمان خوب شده و می‌توانیم بپردازیم. به خاطر بیمار ما که الان خوب شده، در بیمارستان هزینه کرده‌ای و به پزشکان هزینه‌ای داده‌ای، ما آن وقت نداشتیم و امروز داریم. مشکلات دیگرمان را حل کرده‌ای؛ حالا خدا به ما لطف کرده و دارا شده‌ایم. 
خدا می‌داند این نیکوکاران به آن‌ها می‌گفتند پولی که ما در زمان نیازمندی و احتیاج یا هنگام درد و مشکل شما دادیم، لِله (برای خدا) دادیم. حالا که شما هم پولدار شده‌ای، تو هم پولت را خرج کار خیر کن. ما پس نمی‌گیریم و نمی‌خواهیم!
 این مطلب را پدر و دایی‌ام برای من می‌گفتند؛ هر دو 50-40 سال در بازار تهران کاسب معتبر، با انصاف، متدین و مورد اعتماد همه بودند. این دو بزرگوار برای من نقل می‌کردند دوسه روز به عید نوروز مانده بعضی تاجرها صورت طلبکاری‌شان را به شاگرد مغازه و دفتر می‌دادند و می‌گفتند دو سه روز به پایان سال مانده، به این آدرس‌ها مراجعه کنید و بگویید محبت کنید بدهی ما را بپردازید. بعد سفارش می‌کردند پیش هر کاسبی رفتید، اگر ناراحت و رنگ به رنگ شد و گفت «متأسفانه کسب خوبی نداشتم و پولی که بدهی‌ام را به این فروشنده بدهم، برایم فراهم نشده، بگویید به من مهلت بدهند. آن‌ها مرا می‌شناسند. من مال مردم‌خور نیستم! اگر خدا سال بعد به من محبت کند، پولتان را می‌دهم» چیزی نگویید.  این شاگردان تجار برمی‌گشتند و به تاجران می‌گفتند 10نفر بدهیشان را دادند، سه نفر هم گفتند نداریم. تاجر به شاگردش می‌گفت این‌ها راست می‌گویند؛ سال‌هاست با ما معاملات اقتصادی دارند. دفتر را بیاورید. وقتی دفتر بدهکاران را می‌آوردند و روی میز تاجر می‌گذاشتند، او قلمش را برمی‌داشت و جلو بدهکاری افرادی که نتوانسته بودند بپردازند، می‌نوشت تسویه حساب شد و می‌بخشیدند.