چه جاذبه‌ای جوانان را به سمت جبهه می‌کشید؟ چه اتفاقی افتاده که در 100سال پیش یک شهید نداشتیم، حالا بیش از 200هزار شهید داریم؟ هزار سال شهرهایمان بدون شهید بود، حالا نگاه به بهشت زهرای خودتان کنید!
این‌ها از محبت بود که اتفاق افتاد. این‌ها عاشق امام شدند. وقتی امام می‌گفت بروید جبهه، سر از پا نمی‌شناختند.
شما می‌گویی فرق امام با مراجع تقلید پیش از خودش چه بود؟ جاذبه‌ای که در امام بود چرا در بقیه نبود؟ 
یک اتفاقی افتاد. یعقوب(ع) از دوری یوسف(ع) کور شده بود. از بس غصه خورده و گریه کرده بود چشمانش سفید شده بود.
یوسف(ع) می‌خواست یعقوب(ع) به مصر بیاید. چه کرد؟ یعقوب(ع) با چشم نابینا که نمی‌توانست به سمت مصرِ یوسف برود؟ یوسف(ع) پیراهنش را به برادرانش داد که به پدر بدهند و بعد دسته‌جمعی پیشش بازگردند. در اینجا امام زمان(عج)، یوسف(ع) است؛ امت که عاشق امام است، یعقوب(ع). همان‌ها که هزار سال گریه کرده‌اند و می‌خواهند چشمانشان بینا شود و سراغ امام زمانشان بروند.
خُب، امام زمان(عج) چکار می‌کند؟ امام راحل را کرد پیراهن خودش، فرستاد برای امت! امام خمینی(ره) پیراهن امام زمان(عج) بود. به چشم هرکه افتاد بینا شد. وقتی امت بینا می‌شوند، به سمت امام زمان(عج) حرکت می‌کنند. امام زمان(عج) آمد سمت مردم یا مردم می‌روند به سمت امام زمان(عج)؟ مردم می‌روند.  اما چگونه؟ اول بصیر می‌شوند، بعد می‌روند. این پیراهن روی چشم‌هایشان می‌افتد و بینا می‌شوند و می‌روند سمت امام زمان خودشان؛ محبت یعنی همین!
[ذکر این خاطره هم خالی از لطف نیست] در سنه ۱۳۵۲ یا ۱۳۵۴ روزی در زندان چشم‌هایم را بسته بودند و دوره بازجویی طولانی‌ای داشتم. در آن ایام خاص، شبی حالم خیلی سخت بود. مجلسی را دیدم که امام خمینی در آنجا درس می‌دادند و صحبت می‌کردند و روحانیون هم زیاد بودند. سیدی وارد شد، امام(ره) جلو او راست‌ قامت روی منبر ایستاد و سه بار فرمود الامان، الامان، الامان یا صاحب الزمان! متوجه شدم وجود مقدس حضرت امام زمان(عج) بوده. از فردای آن شب روش بازجویی عوض شد. یکی از صلحا گفت امام(ره) برایت امان گرفته است. این خیلی مقام است که امام(ره) واسطه‌ فیض می‌شود! این، معنی نیابت است؛ یعنی بین امام و امت حائل است و امت از این طریق به امامش می‌رسد.