امام حسین(ع) در آخر دعای عرفه می‌گویند خدایا! یک حاجتی دارم که اگر آن حاجت را روا کنی، همه‌ این حاجاتی را که در دعای عرفه از اول تا حالا خواستم، به من ندهی، باز چیز زیادی گیر من آمده؛ اگر همه‌ آن حاجات را روا کنی، این یکی را روا نکنی، هیچ چیز گیر من نیامده و آن چیست؟ این است که مغفرت تو شامل حال من بشود و عذاب تو من را مسّ نکند. اینجا (در دعای ماه رجب) هم همین است؛ حالا که همه‌ خیرات را از تو خواستیم و نخواسته هم دادی، یا ذَا الجَلالِ وَ الاِکرامِ یا ذَا النَّعماءِ وَ الجودِ یا ذَا المَنِّ وَ الطَّولِ حَرِّم شَیبَتی عَلَی النّار؛ ‌ای آن کسی که دارای جلالتی، دارای کرامتی، دارای مَنّی ــ «مَنّ» به معنی منت گذاشتن نیست، به معنای آن چیزی است که می‌تواند مایه‌ منت بشود؛ یعنی همان نعمت، لطف؛ «طَول» [هم] یعنی کَرَم و زیاده‌دهیِ یک بخشنده به یک انسان ـ 
‌ ای کسی که دارای نعمت هستی، دارای جود و بخشش هستی، حَرِّم شَیبَتی عَلَی النّار؛ دعای مهم من این است که این ریش سفید من را -که «شِیبه» یعنی ریش سفید- بر آتش حرام کنی... .
شماها که ریش‌هایتان مشکی است یا خانم‌ها هم که ریش ندارند، می‌توانند بگویند: حَرِّم وَجهی عَلَی النّار؛ صورتم را بر آتش حرام کن. محاسنشان را یا چانه‌شان را بگیرند؛ چون این گرفتنِ چانه و گرفتنِ محاسن یک نوع خواهش است؛ شما هم در فارسی مثلاً گاهی می‌گویید این کار را بکن، [بعد] آدم دست را به ریشش می‌گیرد، این خواهش است؛ این همان کاری است که در فارسی هست. این در مشهدی‌ها هست، نمی‌دانم جای دیگر هم هست یا نه؛ می‌گویند: «آقا بالا غیرتاً»؛ یعنی یک کاری را که می‌خواهد انجام بگیرد یا انجام نگیرد، التماس که می‌خواهد بکند دستش را به ریشش می‌گیرد. این همان کار است؛ دست به ریش که می‌گیرید، همان عمل است.
خب، آدم این‌جوری دعا بخواند بهتر است یا نه، اصلاً نداند؟ مثل اینکه یک کلمات بی‌معنی‌ای را آدم تکرار کند؛ این خیلی فایده‌ای ندارد؛ البته اگر همان جا هم توجه داشته باشد که با خدا دارد حرف می‌زند، بی‌فایده نیست اما خیلی فرق می‌کند با اینکه انسان معنایش را بداند. 
آن حرکت انگشت سبابه هم در مقام تضرع است؛ این [کار] آن وقت‌ها معمول بوده؛ الان شما حرکت ندادید هم ندادید، اشکال ندارد، چون بین ماها این کار معمول نیست؛‌ آن زمان، آن [کار] از روی همین اظهار علاقه و اظهار ارادت و اظهار مسکنت بوده.