خدای متعال با برنامه‌ریزی‌های فکری، احکامی و اعتقادی که دارد درصدد این است نفس ناطقه انسانی اعتلا پیدا کند... قابلیت‌هایی هم که به انسان داده است، در شأن خود اوست ... یعنی همان «نفخت فیه من روحی» که نشان می‌دهد وجود انسان مثل معدن می‌ماند. پس اگر تلاش، کار و مجاهدت کنید و تهذیب نفس و طهارت داشته باشید... گوشِ حساب شده و دستِ حساب شده و زبانِ حساب شده داشته باشید... این‌ها اگر حساب شده باشند شما به مقاماتی می‌رسید که خدا در شأن آن مقام گفته است: «فتبارک الله احسن الخالقین». تمام احکامی که خدا گفته برای تکمیل نفس انسانی است... برای خود خدا که نیست چون او احتیاجی ندارد. انسان باید بداند اینجا برای بازی کردن نیامده است. در شب معراج هم به پیامبر(ص) ما فرمود: ولا تلعب ... این عالم، عالم بازی، شوخی و استهزا نیست... در این عالم هر چیزی روی حساب درست شده است و چیز بی‌حساب نداریم که بی‌حساب زندگی کنیم. چون عالم از روی حساب است اگر شما بی‌حساب باشید شما را پس می‌زند و شما را قبول نمی‌کند... عالم که ایرادی ندارد تو هم ایراد نداشته باش. با ایراد اگر زندگی کنی این در آینده به خود تو برمی‌گردد. 
پیامبر(ص) فرمود: وقتی غضب پیدا کردی مبادا عنان نفس خود و تصمیم خود را دست غضب بدهی چون در غضب عقل تعطیل است و نمی‌فهمد هر کسی چه حرمتی دارد و هر تصمیمی چه آینده‌ای دارد. بسیاری از بزرگان با غضب هلاک شدند و بسیاری از بزرگان الان کفاره کاری را که در غضب انجام دادند می‌دهند ... به قول آن نویسنده معروف انسان اگر کشتی شکسته باشد و در گرداب هم بیفتد... باز هم امید هست که به ساحل نجات برسد، اما کسی که به غضب افتاده است امید نیست که به ساحل نجات برسد. انسانی که غضب در او پیدا شد غرق می‌شود ... در خیلی از ناهنجاری‌ها غرق می‌شود و دیگر قابل جبران هم نیست. این هم یکی از توصیه‌های امام هست که در محیط‌های حساس و محیط خانه نباید غضب داشته باشی، در محیط مدرسه نباید غضب داشته باشی و در محیط اداره ارباب رجوع ولی‌نعمت ماست و شما رعیت او هستی که پشت میز نشستی و حق نداری بگویی برو فردا بیا. حق نداری به او تندی کنی و نباید غضب داشته باشی ولو اینکه حرف ناجوری هم بزند.