به گزارش قدس‌آنلاین، صدای نخستین فرونشست دشت مشهد در سال۷۸ در منطقه قاسم‌آباد شنیده شد و با ثبت شدن ۸۰سانتیمتر نشست زمین از سال ۹۲ تا ۹۶ در منطقه مرکزی دشت مشهد یعنی توس روی دیگر این اتفاق وحشتناک خودنمایی کرد.
براساس اطلاعات موجود دشت مشهد از سال۴۷ با دارا بودن هزارو۵۰۰حلقه چاه جزو دشت‌های ممنوعه کشور برای حفر هر گونه چاهی شد. تصمیمی که چندان دوام نداشت و در دهه۶۰ دوباره حفر چاه در این دشت آغاز و هر روز این دشت از آب خالی و خالی‌تر شد به طوری که در حال حاضر دشت مشهد دارای ۷هزار حلقه چاه است که تنها ۵۰۰ حلقه آن در شهر مشهد قرار دارد.
اتفاق ناخوشایند دیگر در کنار حفر چاه‌های مجاز، حفر چاه‌های غیرمجاز است که آمار دقیقی برای آن وجود ندارد و در خوشبینانه‌ترین حالت برابر همین مقدار چاه مجاز، چاه‌های غیرمجاز در حال تخلیه آب زیرزمینی دشت مشهد هستند.
مرثیه آب دشت مشهد به اینجا ختم نمی‌شود و این زخم زمانی عمیق‌تر می‌شود که بدانیم طی همین سال‌ها عمق چاه‌ها از ۴۰ متر به ۲۰۰ تا ۲۵۰ متر افزایش پیدا کرده‌اند و این یعنی لحظه به لحظه به بحران عمیق بی‌آبی و پایین رفتن آب در دشت مشهد نزدیک‌تر شدن!
فرونشست، تغییر کیفیت آب یعنی رنگ، بو و مزه، از نشانه‌های کم شدن آب در هر دشتی هستند که در دشت مشهد به ویژه منطقه توس علائمی مثل ترک در دیوار و سقف خانه‌ها، بیرون زدگی لوله‌های چاه‌های آب تا ارتفاع ۹۰ سانتیمتر در سال بارها و بارها تجربه شده است.
با نظر کارشناسان وضعیت مناطق شرقی مشهد هم چندان مساعد نیست و علائم فرونشست در شرق مشهد مانند ترک زمین مشاهده شده و دلیل نبود فرونشست زمین در بخش مرکزی مشهد وجود چاه‌های جذبی فاضلاب در این منطقه است؛ بحران بی‌آبی و کم‌آبی در دشت مشهد به‌ویژه شهر مشهد با توجه به سرانه مصرف بالاتر از حد استاندارد، تکمیل نشدن تصفیه‌خانه‌ها، خشکسالی‌های پی‌درپی و نبود دغدغه جدی در مدیریت منابع آبی یک بحران زودهنگام است. بحرانی پنهانی که اگر سربر دارد می‌تواند یک شهر را ببلعد! 

خبرنگار: طاهره فجر داودلی