​​​​​​​یکی از موضوعاتی که در بحث آداب معاشرت باید به آن جدی پرداخت، بایدها و نبایدها در آداب معاشرت است. با چه کسانی ما باید رفت و آمد داشته باشیم؟ با چه کسانی نداشته باشیم؟ حکمت 38 نهج‌البلاغه... حضرت به فرزند عزیز خود امام مجتبی(ع) می‌فرمایند: پسرم چهار مورد را در نظر داشته باش... دو تا چهار موردی را اشاره می‌کنند... اگر این چهار تا و آن چهار تا را رعایت کردی دیگر چیزی به تو ضرر و آسیب نمی‌رساند. خیلی باید مهم باشد که حضرت این قدر محکم دارند بیان می‌فرمایند. اول: بالاترین ثروت عقل و خرد و دانایی است. همه آسیب‌های ما در زندگی اجتماعی، سیاسی و شخصی خود برای این است که از عقل و خرد خود استفاده نمی‌کنیم. دوم: نقطه مقابل آن ...بزرگ‌ترین فقر نادانی است، نه نداشتن مال. سوم: خیلی تعبیر عجیبی است. وحشتناک‌ترین وحشت، خودپسندی است. می‌دانید آدم‌های خودپسند هیچ کسی را آدم حساب نمی‌کنند... چهارم: وَ أَكْرَمَ الْحَسَبِ حُسْنُ الْخُلُقِ، نمی‌خواهد بگردید که پدر من که بوده است، جد من که بوده است، اجداد من که بوده است، این‌ها مهم نیست. بالاتر از این‌ها اخلاق است. الان ببینید آدم‌هایی که شناخته شده هم نیستند ولی اخلاق دارند، جاذبه دارند، همه آن‌ها را دوست دارند. آدم‌هایی هم که شخصیتی هستند، آقازاده فلانی هست، پسر که هست، به دلیل اینکه اخلاق ندارند مردم از آن‌ها فاصله می‌گیرند. این چهار تای اول و اما چهار مورد که نباید انجام بدهید... از صداقت و رفاقت با انسان‌های نادان بپرهیزید. ... دل آن‌ها می‌خواهد به شما نفعی برسانند ولی از سر نادانی به شما ضرر می‌رسانند... با آدم‌های بخیل رفت و آمد نداشته باشید. چرا؟ حضرت برای همه هم دلیل آوردند. آدم بخیل آن روز که شما به او احتیاج دارید شما را تنها می‌گذارد. دوستان واقعی باید در گرفتاری‌ها به فریاد هم برسند. 
با آدم‌هایی که پایبند مسائل دینی و مذهبی نیستند... حلال، حرام، خوب، بد، هیچی... با این‌ها معاشرت نکنید. حضرت می‌فرمایند چون به اندک چیزی شما را می‌فروشند. دین ندارد. باور ندارد. خدا و پیامبر را قبول ندارد. مورد چهارم: از معاشرت و رفاقت با آدم کذّاب بپرهیزید. یک وقت یک کسی یک دفعه دروغ می‌گوید نمی‌خواهد با او قطع رابطه کنید. اما کذاب یعنی کسی که دروغگویی یک بخشی از زندگی اوست...این آدم به تعبیر حضرت علی(ع) مثل سراب می‌ماند. دور را نزدیک جلوه می‌دهد و نزدیک را دور جلوه می‌دهد.