حضرت علی(ع) می‌فرمایند: «در شگفتم از متکبر که تکبر می‌ورزد در حالی که دیروز او یک نطفه‌ بی‌ارزش بود و فردا او یک پیکره‌ بی‌جان و بی‌ارزش می‌شود».
انسان باید با این تکبر بستیزد و ریشه‌های تکبر را در خودش بسوزاند.  علی(ع) در پیام دیگری دارند: «ای انسانی که اول نطفه، آخر جیفه و وسط هم حامل نجاسات و کثافات در درون خودت بودی... چه می‌شود که مغرور می‌شوی و در مقابل پروردگارت سینه سپر می‌کنی؟». 
 این تکبر که علی(ع) به آن اشاره می‌کند، سرسخت‌ترین عیب‌های اخلاقی در مقام اصلاح است. روش و معادله ستیز با آن را باید یاد بگیریم ... نسخه‌اش را حضرت علی(ع) به عنوان طبیب عرفانی ما داده‌اند... مشکل ابلیس هم تکبر بود. او با عبودیت و بندگی خدا مشکل نداشت اما در مقابل حضرت آدم، در مقابل ولی خدا، تکبر کرد ... سرمایه و ریشه تمام طغیان‌ها و معصیت خدای رحمان تکبر است... مادر تمام عیب‌ها و رذایل اخلاقی است... امام علی(ع) این را هم گوشزد کرده است: کسی که تکبر دارد هیچ تعلیم و تعلمی در او اثر ندارد. چیزی را درست یاد نمی‌گیرد چون تکبر پنهانی دارد و خودش را 
همه چیزدان می‌داند. 
اگر می‌خواهیم تعلیم و تعلم معارفی ما به جایی برسد، مربی باید اول، هنر تکبرشکنی و تکبرسوزی را در وجود خودش داشته باشد ... یعنی باید فرزندانمان را به گونه‌ای تربیت کنیم که ریشه‌های تکبر را در وجودشان بسوزانیم. تکبرشکنی و تکبرسوزی کنیم، راهش چیست؟ سه راهکار عملی را حضرت بیان کرده است؛
راهکار اول ...خودشناسی است. در حکمت 126 نهج‌البلاغه می‌گوید اگر رنگ و بوی خدایی تو نباشد در نهایت جنازه‌ای بیش نیستی و باید زیر خروارها خاک پنهانت کنند که بوی تعفن تو کسی را اذیت نکند... دوم نماز است... خداوند نماز را واجب کرده برای پاک‌سازی درون ما از این ویروس اخلاقی پنهان که سرسخت‌ترین عیوب و ام‌العیوب است. نمازی که تکبرسوز باشد، تکبرشکن باشد... «صلاة الخاشعین»... اگر سجده ما خاشعانه باشد، نماز ما خاشعانه باشد، اوج این نماز، سجده است. یعنی مرتفع‌ترین و عالی‌ترین عضو انسانی را به خاک می‌گذاری، این نهایت خشوع است. سومین راهکار که نقطه مقابل تکبر است این است که ما تمرین خشوع و تواضع را در دستور کارمان قرار دهیم... تواضع هم سه شاخه دارد... تواضع برای خدا ... این باید شعار ما شود... اهل تکبر در مقابل خدا نباشیم... تواضع در مقابل ولی خدا... تواضع در مقابل خلق خدا... .