صداهای توی مغزم زیاد است. نمی‌گذارند یک گوشه، راحت برای خودم بایستم تا اسنپ بیاید. توی سرم یک شهر آدم دارم. متنوع و قابل بررسی ... دل می‌دهم به تک‌تک صداها... همه جور صدایی پیدا می‌شود. گریه پسرک دوساله همسایه... خروش مته دندانپزشکی که برادرزاده‌ام از زیر دست دکتر فرستاده... توضیحات تلفنی دخترخاله از آن سر دنیا درباره کمبود موهبت انرژی... خواهش پسرک آدامس‌فروش که چند تا بیشتر بخرم... پیرمردی که رو به مرد مسن دیگری می‌گوید لعنت الله علی القوم الظالمین. فریاد شوفر اتوبوسی که نام ایستگاه‌ها را می‌برد... صدای تعطیل شدن دانش‌آموزان مدارس و... .
اسنپ می‌آید. خیابان نیمه ترافیک است. جناب راننده موج رادیو را عوض می‌کند و بی‌آنکه بداند یک صدای دیگر اضافه می‌کند به مغزم. به اصوات شلوغ مغزم. با خودم می‌گویم چقدر جای فوتبال و جام جهانی و مصاحبه کی‌روش توی کله‌ام کم بود!
تلفن آقای راننده زنگ می‌خورد و صدای تازه‌ای الصاق می‌شود به باقی صداها. انگار برای یکی از بستگان نزدیکش اتفاقی افتاده. برای هومن نامی که نمی‌فهمم کیست ولی این قدر مهم است که آه از نهاد راننده بلند کند. در مسیر از جلو کلانتری منطقه رد می‌شویم. شلوغ است. تب و تاب و اضطراب پدر و مادرانی که ایستاده‌اند پشت در بسته، توصیفی نیست. پیداست دنبال خط و خبری می‌گردند از عزیزانشان. 
نگاه می‌کنم به جمعیت سرگردان و پریشان، صدای خواهر آرتین و مادر آرمان علی‌وردی و عجمیان مخلوط می‌شود با آن‌ها... صدای سالار عقیلی که از ایران می‌خواند... صدای سردار سلیمانی که گفت می‌دانید توان ما در جنگ نامتقارن چگونه است!... صدای بایدن که می‌خواهد ایران را آزاد کند... صدای خانجان که مدام می‌گفت توی مکافات و سختی باید زندگی را بیشتر بلد باشیم... صدای کوکتل مولوتوف‌ساز دستگیر شده‌ای که توی ویدئو داد می‌زد: سیصد تا منفجره ساختم... صدای سعدی علیه الرحمه که؛ «هر نشیبی را فراز و هر فرازی را نشیب»... .

 پی‌نوشت:
اميرالمؤمنين(ع): كسى كه توكل بر خدا كند
 خداوند او را كفايت مى‌كند.