​​​​​​​برای نمازخوان شدن جوانان، واقعاً باید پیش از آن، نیاز را درست کرد. نماز نیاز می‌خواهد. یک قطره آب وقتی که باران می‌آید اگر روی سنگ یا روی لباس شما یا روی چوبی بیفتد، دو سه دقیقه‌ای خشک می‌شود اما اگر این قطره در دریا بیفتد آن هم دریا می‌شود. دریا نیست ولی به دریا متصل می‌شود. مَثَل ما و خدا مَثَل آن قطره و دریاست. خدا دریای بیکران رحمت است... وقتی شما نماز می‌خوانید قطره‌ای هستید که در این دریا می‌افتید و از بین نمی‌روید و در واقع گسترش پیدا می‌کنید و زیاد می‌شوید. وقتی شما نماز می‌خوانید در مقابل خدای باعظمت، کوچکی خود را احساس می‌کنید... وقتی من نگاه می‌کنم خدا با آن عظمت و کریم و رئوف و غفور، من اما حریف یک مرض خود نمی‌شوم ... حریف یک انگشت درد و یا پادرد خود نمی‌شوم... زبان من بگیرد نمی‌توانم حرف بزنم و بعد احساس می‌کنم که در مقابل چه ذات عظیمی قرار دارم. این‌ها را باید در نماز حل کرد. تا زمانی که جوان احساس کند این نماز تکلیفی است که باید انجام بدهد، نمی‌فهمد چی می‌خواند و با کی حرف می‌زند اما اگر احساس کرد قطره‌ای میان دریاست و کوچکی در مقابل بی‌نهایت است ... اگر احساس کرد این نماز یک آرامشی به او می‌دهد و احساس کرد این نماز یک جوری موجب تعدیل او می‌شود، ماجرا فرق می‌کند. من بارها گفته‌ام اصلاً نمی‌شود یک نسخه واحد پیچید. یکی از نماز زده می‌شود به خاطر عملکرد من، می‌بیند من امام جماعت هستم و نماز می‌خوانم و کار غلطی انجام می‌دهم ... شما خوب‌ها را ببین چرا من را می‌بینی؟ یکی از نماز زده می‌شود به خاطر اینکه فلان مسئول نمازخوان دروغ می‌گوید. من می‌گویم به مسئول راستگو نگاه کن... یکی زده می‌شود به خاطر پدر و مادر خود، می‌گوید پدر و مادر من در خانه دعوا می‌کنند و نمازخوان هم هستند. این چه نمازی است که نتوانسته است این‌ها را درست کند؟ ... یکی از دلایل عمده بی‌توجهی به نماز در جوان‌ها غفلت است. یعنی اهمیت نمی‌دهد. لذا بعضی‌ها می‌گویند این‌ها تارک الصلاة و کافر هستند... نه اشتباه نشود... این‌ها تارک نماز نیستند، ساهی و کسل هستند. لذا تقاضای من این است که گفتن به نماز را به بچه‌ها تکرار کنید. یک بار، دو بار و باز یک چند روز دیگر و افراد مختلف و با خواهش که بالاخره این 17رکعت را انجام بدهند که اگر 30دقیقه وقت بگیرد... .