ما به چهره‌های وجیه‌المله و مصلح نیاز داریم. کسانی که وقتی میان گروه‌هایی از ملت و حاکمیت، چالشی، شبه‌قهری و برخوردی پیش می‌آید به میدان آیند و نظام خانه- کشور- را به تنظیمات اولیه مهر و رأفت برگردانند. علمای دین، دانشگاهیان صاحبنام، امرا و سرداران پیشکسوت، فرهیختگان اجتماعی و همه کسانی که در گذر زمان و به سابقه خدمت صادقانه، صاحب شأن شده‌اند، در این شمارند و توقع اینکه با آبروی خویش بسان سرمایه‌ای مؤثر در میدان باشند و جلو تند شدن فضا را بگیرند. سرمایه اگر زایا نشود در خدمت جامعه، راکد خواهد ماند و از رکود هم جز رخوت و سستی نمی‌زاید. امروز وقت به میدان آمدن و دست گرفتن از مُلک و ملت است. مردم هم چنین توقعی دارند. این را مکرر شنیده‌ام که سراغ بزرگان را می‌گیرند در روزگاری که «کوچک»‌ها میدان‌دار شده و مطالبات ملت را به حضیض کشانده‌اند. تنازل سطح کنشگران و خواسته‌هایشان، وزن ملی ‌ما را سبک می‌کند. وقت است بزرگان میدان را از سبک‌وزنان بگیرند. به قول عزیزی اگر امروز به کمک نیایند پس کی می‌خواهند بیایند؟ هر چند از زبان‌های دیگر هم شنیده‌ام که انگار گرفتار حساب و کتاب و سنجش سود و زیان‌اند که سکوتشان چنین دامنه‌دار شده است. یاد آن شعر می‌افتد آدم که «ادعای انتظار» ما را به نقد می‌کشد و می‌گوید؛ این جمعه نیا، امیرمان می‌آید / آن جمعه نیا وزیرمان می‌آید- داریم حساب می‌کنیم آقاجان / با آمدنت چه گیرمان می‌آید! انگار امروز هم درگیر حساب و کتاب‌اند و سنجه سود و زیان در دست دارند که نشسته‌اند و الا باید خیلی پیشتر برمی‌خاستند برای میدان‌داری و «اصلاح ذات‌البین» ملی.