​​​​​​​فردا هشتاد و پنجمین سالروز تولد طاهره صفارزاده؛ شاعر، مترجم و پژوهشگر برجسته تاریخ معاصر ایران است. وی زاده سیرجان بود و در طول زندگی 72ساله خود توانست در عرصه‌های مختلف فرهنگی و هنری تأثیرگذار باشد و علاوه بر اشعاری که از او به جای مانده است و در این یادداشت درباره آن‌ها صحبت می‌کنیم، ترجمه قرآن حکیم او به زبان‌های فارسی و انگلیسی از ماندگارترین یادگارهای وی و باقیات الصالحاتی است که تا همیشه بر جا خواهد ماند.
صفارزاده در شعر امروز ایران، جایگاه ویژه‌ای دارد و کمتر تحلیل پژوهشی درباره شعر معاصر در این سال‌ها منتشر شده است که از بررسی اشعار وی خالی باشد ولی مهم‌ترین اثری که او در شعر معاصر ایران از خود به جای گذاشت، پایان دادن به افسانه تضاد میان آرمان‌گرایی برخاسته از مذهب و مدرن بودن، است. صفارزاده به واسطه اینکه از جوانی به خارج از کشور رفت و به ادامه تحصیل پرداخت، با جریان‌های روز شعر جهان به خصوص شعرهای آمریکا و انگلیس آشنایی عمیقی داشت به همین دلیل شعر او در ساختار و بافتار، کاملاً مدرن است. حتی او به دلیل همین آشنایی توانست جریان‌هایی در شعر ایران به راه بیندازد که تا پیش از وی، به صورت جدی وجود نداشت. مهم‌ترین نمونه، شعرهای کانکریت (تصویری) اوست. شعر تصویری به شعری گفته می‌شود که به جای تکیه بر زبان، بر تصویر و گرافیک استوار است. او مهم‌ترین و جدی‌ترین نمونه‌های شعر تصویری را در آثارش عرضه کرد ضمن اینکه برخی تکنیک‌های زبانی و تصویری که برگرفته از شعر روز جهان است و او در آثارش استفاده کرد تا پیش از وی در ادبیات ایران نمونه نداشت. او در عین مدرن بودن، انسانی آرمان‌گرا هم بود. آرمان‌گرایی او که برخاسته از سرشت مذهبی او بود، در شعر و شخصیتش نمود داشت. صفارزاده نمونه‌ای از انسان آرمان‌گرایی بود که آرمان‌هایش از دل نهج‌البلاغه برخاسته بود. در رفتار اجتماعی نیز این آرمان‌گرایی مشهود بود. او در طول زندگی‌اش بارها دعوت به نشست‌های قدردانی و تشکر و سخنرانی و همایش را رد کرد و با صدای بلند بارها اعلام کرد به جای برگزاری این نشست‌ها، بهتر است به نیازمندان و مستضعفان جامعه رسیدگی شود و این پول‌ها را صرف رفع فقر در جامعه کرد.