بحث ما تفاوت‌های عشق زمینی و آسمانی است. خداوند عنایت‌های زیادی نسبت به انسان دارد ... انواع عنایاتی هم که کرده است برای انسان واقعاً حیرت‌آور است ... دین هم بر همین اساس بنا شده است. اصلاً انبیا سفیران محبت‌اند؛ «ثُمَّ بَعَثَهُم عَلی سَبیلِ مُحَبَّتِه»... کاروان محبت حضرت حق است که به طرف انسان‌ها فرستاده است. یکی از مقایسه‌هایی که داریم این است که در عشق مادی اگر عاشق پس از مدت‌ها برگردد و معشوق آدم خوبی باشد گلایه می‌کند که تو فلان کار را کردی، بی‌وفایی کردی و از این حرف‌ها دارد اما در عشق آسمانی قضیه عکس است. در عشق آسمانی وقتی عاشق بعد مدت‌ها برمی‌گردد، توبه می‌کند، خدای متعال به بنده‌اش می‌گوید سرت را بالا بگیر... نمونه‌اش را در کربلا هم داریم... «إِرفَع رَأسَکَ یا شِیخ»...سرت را بالا بگیر ...وقتی حر خواست بگوید که من فلان کارها را کردم، امام حسین(ع) گفتند گذشته را فراموش کن، از گذشته حرف نزن... سرت را بالا بگیر.
در عشق زمینی وقتی کسی که کار بدی کرده و بعد آمده سراغ معشوق، عاشق به رخش می‌کشد. می‌گوید تو این کارها را کردی حالا آمدی سراغ من. اما به رخ کشیدن در کار خدا نیست... در روایت و ادعیه هم هست که خدایا شأن تو خیلی بالاتر از این است که «مِن أَن تُقایِسَنِی بِفِعلِی» ...یعنی خدایا فضل تو بالاتر از این است که مرا با خطا و گناهم بسنجی... خدایا این در شأن تو نیست... بالاتر از این خدا یک حرف عجیبی زده است که «اُولئِکَ یُبَدِّلُ الله سَیِئاتِهِم حَسَنات».
نه تنها به رخ‌ انسان نمی‌کشد بلکه خدای متعال می‌گوید گناهان این آدم را خط بزنید، روی آن حسنه بنویسید. یعنی در دنیا شما هیچ وقت کسی را پیدا نمی‌کنید نسبت به طرف مقابلش که بدی کرده است فوقش این است که ببخشد اما دیگر نمی‌آید به جای سیئاتش حسنه بنویسد. اصلاً روح کلی حاکم بر دین و شریعت را اگر کسی می‌خواهد تشخیص بدهد باید بداند بزرگ‌ترین رحمت خدا همین توبه است. یعنی اگر خدا توبه را وضع نمی‌کرد خیلی‌ها دق مرگ می‌شدند. چون ما معصوم نیستیم، گناه می‌کنیم، بعداً متوجه جمال و جلال حق می‌شویم، بعداً متوجه می‌شویم به چه کسی هتاکی کردیم، در برابر چه کسی چموشی کردیم. آن وقت آن توبه است که آبی است برای آتش و انسان آرامش پیدا می‌کند. بنابراین توبه یک رحمت بسیار استثنایی است از طرف خدا برای انسان.