دو آيه شريفه در قرآن كريم وجود دارد كه عقوبت بخل را بيان كرده است. اين دو آيه در رديف آياتى هستند كه وقتى حضرات معصومين(ع) هنگام قرائت قرآن به آن مى‌رسيدند، عابران كوچه صداى گريه آنان را مى‌شنيدند: «ولا يحسبنّ الذين يبخلون بما آتاهم الله من فضله هو خير لهم بل هو شرّ لهم سيطوّقون ما بخلوا به يوم القيامه». خداوند مى‌فرمايد: كسانى كه از احسان و فضل خود ثروتشان دادم و بخل ورزيدند، گمان نكنند كه اين عمل به سودشان است، بلكه به زيانشان است. مالكان دوزخ در قيامت تمام ثروت اندوخته‌شان را به صورت حلقه‌هاى آتش بر گردنشان مى‌آويزند و مى‌گويند: اين ثروت شماست كه آن را در دنيا اندوخته بوديد!
آيا نبايد به وعده قرآن ايمان داشت؟ آيا انسان بخيل باز هم مى‌تواند با خواندن اين آيه بگويد خدا مهربان است و مرا عقوبت نخواهد كرد؟
«و الذين يكنزون الذهب و الفضه و لا ينفقونها فى سبيل الله فبشرهم بعذاب أليم». و كسانى را كه طلا و نقره مى‌اندوزند و آن را در راه خدا هزينه نمى‌كنند، به عذاب دردناكى مژده ده. بخيل عذابى اليم خواهد داشت، هر كس كه مى‌خواهد باشد. كسانى كه مدام ثروت اندوختند و بر موجودى حساب‌هاى بانكى خود افزودند و مردند، چه عقوبتى دردناک در انتظارشان است! به قول سنايى غزنوى: هر كه در زندگى بخيل بود/ چون بميرد چو سگ ذليل بود. «يوم بحمى عليها فى نار جهنم فتكوى بها جباههم و جنوبهم و ظهورهم هذا ما كنزتم لا نفسكم فذوقوا ما كنتم تكنزون» روزى كه تمام ثروت اينان را به صورت فلز در جهنم مى‌گدازند، سپس آن‌ها را به پيشانيشان مى‌چسبانند (كه ديگر تا ابد برداشته نمى‌شود). چرا به پيشانى؟ چون اين‌ها به جاى خدا به پول سجده كردند و آن را معبود خود گرفتند. مالكان عذاب همچنين آن فلزهاى گداخته را با اين كنايه كه بخيلان به پول عشق مى‌ورزيدند بر دو پهلوى آنان مى‌چسبانند و مى‌گويند: اين هم معشوقتان! نيز آن‌ها را به پشتشان مى‌چسبانند، چون اينان يك عمر حمّال پول بودند. بعد به آنان مى‌گويند: «هذا ما كنزتم لأنفسهم»، چيزهايى كه به پيشانى و پهلوها و پشتتان چسبانديم همان پول‌هايى است كه به بانک‌ها سپرده بوديد و همواره بر مبلغش مى‌افزوديد. «فذوقوا ما كنتم تكنزون»، حالا از اندوخته‌هاى خود بچشيد. اين عذاب بخيل است. ديگر نمى‌پرسند اين بخيل بى‌نماز و روزه‌خوار بوده است يا به زيارت مكه و امام رضا(ع) نرفته است؛ چون خود بخل به تنهايى بر چنين عقوبتى در حق صاحبش كفايت مى‌كند.